Pegazem po Tarnowie - 590

Baśń, czyli marzenia się spełniają

Podobno młodzi ludzie już nie umieją marzyć..
To nieprawda, co udowadnia praca z kołem teatralnym w Gimnazjum nr 4 im. Jerzego Brauna.
Zamknięcie tegorocznych działań „kółka” to swoisty dyplom tych młodych aktorów. Niemal połowa tego składu to osoby, z którymi Teatr Nie Teraz (przede wszystkim Agnieszka Rodzik i Tomasz A. Żak) pracuje od trzech lat. Prace nad inscenizacją „Baśni o stalowym jeżu” Jana Brzechwy można śmiało nazwać dyplomem, bo jest swoistym podsumowaniem tych działań. „Baśń…” łączy w sobie większość ze środków, jakimi posługuje się teatr tak w wymiarze żywego planu, jak i teatru animacji (użyto w spektaklu lalek). „Baśń…” prowadzi nas w świat, w którym dobro jest nagrodzone, a zło ukarane, choć, aby to się stało to główny bohater musi o to mocno walczyć i być prawy. Taka opowieść porządkuje powichrzone emocje współczesnego świata i poprzez zaangażowanie się młodych aktorów w powstawanie przedstawienia, daje im wyjątkową szansę na przygodę, w której wspomniane wyżej marzenia po prostu mogą się spełnić. 28 kwietnia w Gimnazjum nr 4 miał miejsce pierwszy pokaz tego spektaklu, w którym biorą udział: Aleksandra Dziąćko, Julia Jachym, Aleksandra Kaleta, Julia Pańczyk, Wiktoria Wątroba, Bartłomiej Cup, Kamil Giebał oraz – niejako gościnnie – uczennica SP nr 9 – Magdalena Bodnarenko.

O tym i owym 229

logo male to-i-owo Dekalog Polaka

"...Jam jest Polska, Ojczyzna twoja, ziemia Ojców, z ktorej wzrosłeś.

Wszystko, czymś jest,
po Bogu mnie zawdzięczasz.

1. Nie będziesz miał ukochania
ziemskiego nade mnie.

2. Nie będziesz wzywał imienia Polski
dla własnej chwały,
kariery albo nagrody.

3. Pamiętaj, abyś Polsce oddał bez wahania
majątek, szczęście osobiste i życie.

4. Czcij Polskę, Ojczyznę twoją,
jak matkę rodzoną.

5. Z wrogami Polski walcz wytrwale
do ostatniego tchu, do ostatniej kropli
krwi w żyłach twoich.

6. Walcz z własnym wygodnictwem i tchórzostwem.
Pamiętaj, że tchórz nie może być Polakiem.

7. Bądź bez litości dla zdrajców
imienia polskiego.

8. Zawsze i wszędzie śmiało stwierdzaj,
że jesteś Polakiem.

9. Nie dopuść, by wątpiono w Polskę.

10. Nie pozwól, by ubliżano Polsce,
poniżając Jej wielkość i Jej zasługi,
Jej dorobek i Majestat.

Będziesz miłował Polskę
pierwszą po Bogu miłością.
Bedziesz Ją miłował więcej
niż siebie samego".

Zofia Kossak-Szczucka

207 – Żydzi w Rynku

Pitavale - 113

wg. Jerzego Reutera

Miłość w teatrze

To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.

Pitaval 113

List do redakcji

Poniżej publikujemy List Otwarty nadesłany przez Prezesa Reduty Dobrego Imienia Macieja Świrskiego będący odpowiedzią na list otwarty Richarda Allena odpowiedzialnego w Facebooku za obszar Europy Środkowej
Richard Allan
Vice-President Policy w regionie EMEA
Facebook Ireland

CC: Sheryl Sandberg
Chief Operating Officer at Facebook

W odpowiedzi na list otwarty, jaki wystosował Pan w związku z intensywną debatą w Polsce na temat tego, jakie treści Facebook dopuszcza a jakie usuwa, pragnę przedstawić Panu kontekst kulturowy, który być może został pominięty w analizach dotyczących bezpieczeństwa i nienaruszalności Standardów Społeczności w odniesieniu do weryfikacji postów i profili społecznościowych obecnych na Facebook w Polsce. W swoim liście pisze Pan o politycznej neutralności standardów Facebooka i o tym, że zabraniają one mowy nienawiści. Tymczasem w polskiej przestrzeni publicznej, jaką jest polska społeczność FB, od lat dla wszystkich mających niezmącony osąd rzeczywistości od dawna jest oczywiste, że administratorzy FB stosują nierówną miarę w stosunku do użytkowników. To nierówne traktowanie skierowane jest przeciwko tym użytkownikom FB, którzy zamieszczają lub próbują zamieścić treści konserwatywne, związane z religią katolicką, a także treści patriotyczne. Innym elementem tego zjawiska jest nie blokowanie przez administratorów, pomimo wielokrotnych zgłoszeń o naruszeniu standardów, treści znieważających polskich bohaterów walki o wolność, weteranów wojennych II wojny światowej i walki z komunizmem, profili w ohydny sposób znieważających Św. Jana Pawła II i Jezusa Chrystusa, profili propagujących treści komunistyczne i nazistowskie. W większości przypadków FB odpowiadał zgłaszającym, że te treści nie naruszają standardów. Jeśli chodzi o język nienawiści to znane są przypadki gdy użytkownicy o lewicowych poglądach obrzucali wyzwiskami użytkowników o poglądach konserwatywnych. Zgłoszenie takiej konwersacji do administracji FB także kończyło się informacją o „nie naruszaniu standardów”. Natomiast gdy użytkownicy o konserwatywnych poglądach zamieszczali informacje zawierające odniesienia do polskiej historii i symboliki – FB blokował tych użytkowników z powodu użycia „języka nienawiści”.

List otwarty

Pitaval 113

Miłość w teatrze

A była tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zazdrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków. A to kupił herbatę, jakieś kanapki w teatralnym bufecie, a jednym razem przyniósł na próbę generalną cały obiad. Miał pecha, ponieważ w teatrze tarnowskim aktorem był w tym czasie mąż bardzo cnotliwy, posiadacz własnej żony i dzieci, który umoralnianie otoczenia uważał za misję swojego przykładnego życia. Aktor moralista posiadał dyplom magistra sztuki, a to już było poważną przewagą nad jakimś dyplomem technikum wrażliwego Elektryka.

Jak wielki wrzód na ciele, w nasz teatr wrósł konflikt pomiędzy Aktorem, a biednym Elektrykiem. Pan Aktor nie wyobrażał sobie, że młody mężczyzna może aż tak bardzo zapałać i zaczął gnębić pracownika technicznego licznymi szykanami i publicznymi obrazami. Oczywiście, Elektryk nie był, jak to się mówi, w trepie kołysany i odpowiadał tym samym. Dochodziło do wyzwisk i awantur. Natomiast pani Piękna Aktorka była o wiele mądrzejsza i gdzieś w kuluarach dała jakąś nadzieję. Elektryk posiadł w trybie eksternistycznym zawód inspicjenta, a potem zdał egzamin aktorski. Jednak nieubłagany los sprawił, że Aktorka wyjechała z Tarnowa w daleki świat i wszelkie miłosne zapędy Elektryka zostały powstrzymane. Jako aktor lalkarz, albo kukiełkarz, jak kto woli, popracował jakiś czas w tarnowskim teatrze i przeniósł się do Rzeszowa.

Niby nic, a jednak coś – jak mówi piosenka – a jednak to zaważyło na jego dalszym życiu, a właściwie na utracie owego. Nie wiadomo jak przeznaczenie rozpisało tę smutną historię, bowiem w Rzeszowie nasz Elektryk spotkał się w tym samym zespole artystycznym z Aktorem. Tego już było za wiele. Któregoś dnia, gdy Elektryk posilał się pomiędzy próbami w teatralnej stołówce, naszedł go rozsierdzony jakimś niepowodzeniem Aktor. Od słowa do słowa doszło do wielkiej awantury. Aktor wybiegł z bufetu i popędził tam gdzie techniczni trzymali swoje narzędzia i przysposobił sobie solidny młotek, po czym powrócił i zadał Elektrykowi kilka ciosów w sam środek głowy.

Nie uciekał i z wielką pokorą, a może nawet ulgą, oddał się w ręce milicji i przyznał się do zamordowania swojego antagonisty. Proces skupił na sobie uwagę polskiego świata artystycznego. Przed sądem zeznawali pracownicy tarnowskiego teatru, dając świadectwo moralności Aktorowi. Sąd jednak uznał, że Aktor dopuścił się zwykłego mordu i wlepił mu tak zwane „srebrne wesele”, czyli 25 lat więzienia.

Jerzy Reuter