Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Bravo Maestro po raz XII

Na to wydarzenie muzyczne czekają melomani nie tylko z Tarnowa. To jedna z najważniejszych imprez muzycznych roku, mająca swoje stałe miejsce w kalendarzu kulturalnym miasta i regionu. Odbywa się w miejscu szczególnym, w urokliwym dworku w Kąśnej Dolnej, jedynej na świecie, tak zachowanej rezydencji mistrza Ignacego Jana Paderewskiego. Obywatela świata, sczególnie związanego z Ziemią Tarnowską. Był nie tylko nie kwestionowanym autorytetem muzycznym ale i politycznym, wybitnym mężem stanu i patriotą. Ten położony w malowniczym zakątku Pogórza Ciężkowickiego,  obok Jamnej Ojca J. Góry i Lusławic K. Pendereckiego, jeden z tzw. czakramów południowej Małopolski, do niedawna był szeroko znanym w Polsce ośrodkiem muzycznym. To do Kąśnej regularnie pielgrzymowali liczni melomani i najwybitniejsi maestro polskiej kameralistyki, aby wziąć udział w Muzycznych Dionizjach – Festiwalach Bravo Maestro i Tygodniach Talentów, czy w letnich koncertach i warsztatach muzycznych, nierzadko połączonych z wernisażami i małymi formami teatralnymi. Teraz dawną świetnośc próbuje przywrócić Kąśnej jej kolejny dyrektor Łukasz Gaj - wrocławski śpiewak operowy i, jak się okazuje także rzutki menager. Obecna, dwunasta już edycja (pierwsza odbyła się w 1996 r.), Festiwalu Muzyki Kameralne "Bravo Maestro" rozpoczyna się w najbliższy piątek 23 sierpnia i potrwa do niedzieli 25 sierpnia. Tradycyjnie, podczas trzech festiwalowych wieczorów wystąpią najwybitniejsi polscy artyści. O dużym zainteresowaniu imprezą najlepiej świadczy fakt, że bilety na inaugurującą festiwal wersję koncertową "Carmen" G. Bizeta wyprzedano na długo przed jej kąśnieńską prezentacją. Zaś przysłowiową wisienką na festiwalowym torcie będzie prezentacja jedynego polskiego Stradivariusa, na skrzypcach zbudowanych w 1685 roku przez legendarnego lutnika Antonio Stradivariego zagra w finałowym Maratonie Muzycznym maestro Janusz Wawrowski. Na codzień bezcenny instrument przechowywany jest w skarbcu Zamku Królewskigo w Warszawie. Bravo Maestro to dobra okazja do przypomnienia ciekawej historii samego dworku w Kąśnej i związków z nią Mistrza Paderewskiego.

Czytaj więcej...

Tarnów muzyką stoi.

...no ale jeśli jednym z kandydatów na prezydenta miasta jest zdolny muzyk i świetnie zapowiadający się kompoytor (także muzyki teatralnej), nic to, że z partii Kukiz15, trudno się dziwić.

Tegoroczne lato, szczególnie zaś weekendy, są wyjątkowo ...koncertowe. Paleta gatunków, stylów i maestria wykonawców są doprawdy imponujące. Na tarnowskim Rynku, w Amfiteatrze i przed Pałacykiem BWA w Parku Strzeleckim posłuchać można m.in. znanych standardów jazzowych i najpopularniejszych przebojów muzyki rozrywkowej, bluesa i koncertów kameralnych, a nawet orkiestr i chórów. I tak, tylko  wczoraj, w sobotę 18 sierpnia o godzinie 19, na tarnowskim Rynku po raz kolejny wystapiła Polska Orkiestra Muzyki Filmowej, prezentując utwory znane z najbardziej kultowych filmów przetykane przebojami muzyki rozrywkowej, entuzjastycznie przyjęta przez licznie zebraną publiczność. Zaś dzień później, w niedzielę, 19 sierpnia o godz. 18, w Amfiteatrze Letnim ponownie zagrał relewelacyjny tarnowski kwartet smyczkowy Con Affetto, z sukcesem prezentując repertuar od Chopina do ukochanych przez publiczność tematów z rodzimych filmów i seriali. Tego samego dnia, tyle że, godzinę później przed siedzibą BWA odbył się kameralny koncert "Dobosz Trio", kontynuując popularny cykl "Klasyka w parku". A ponieważ to jeszcze nie koniec muzycznego lata w Tarnowie - bedzie się działo...

Czytaj więcej...

Rozkwitanie i usychanie.

O książce "Czereśnie będa dziczeć" Marioli Kruszewskiej pisze Agnieszka Winiarska.

Aktorka - filar zespołu Teatru Nie Teraz, znanego w całej Polsce ze swoich znakomitych spektakli m.in. "Ballada o Wołyniu" czy "Wyklęci". Poetka - ceniona i nagradzana. Teraz debiutuje jako blogerka. Zasadą bloga "Kresy zaklęte w książkach" jest publikowanie tekstów blogerów dotyczących książek o tematyce kresowej. Kresy - tęsknota, sentyment, oczarowanie. Kresy... Świat, którego już nie ma. Autorzy bloga próbują odnaleźć go w książkach. - Ostatnio ukazuje się sporo książek, które dokumentują życie na Kresach i jego zagładę, ale w powodzi rozmaitych "bestsellerów" i "hitów" zwyczajnie znikają z horyzontu i tylko niektóre docierają do rzeszy czytelników. Ten blog to próba zachowania w naszej pamięci książek dokumentujących historię tych ziem i ludzi tam zamieszkałych, historię tej wielokulkturowej mieszanki, świata, którego już nie ma... "Czereśnie bedą dziczeć" to książka, która wiele zmieniła. Cieszę sie, że wpadła w moje ręce - pisze o swoim wyborze autorka. Przypomnijmy, że recenzowana przez Agnieszkę Winiarską książka została nominowane do jednej z najważniejszych nagród literackich w Polsce - Nagrody im. Józefa Mackiewicza. Bohaterowie opowiadań Marioli Kruszewskiej, m.in.laureatki Nagrody Literackiej Miasta Gdańska im. B. Faca za 2016 r., to najczęściej przesiedleńcy, wygnańcy, migranci usiłujący »zapuścić korzenie« w nieznanej im dotąd ziemi, na różne sposoby starający się zaleczyć zadane im przez historię rany, odnaleźć utracony rytm i sens życia. Książka Marioli Kruszewskiej to mały opowieściowy traktat o niepowtarzalności każdego istnienia, jak również rzecz o tym, co wspólne w naturze i losie człowieka. To jednocześnie nadzwyczaj barwna, pełna językowego uroku i narracyjnej witalności opowieść o ludziach, którzy wbrew skazującym ich na nieobecność wyrokom historii - walczą. I nie poddają się.

Czytaj więcej...

Matka "Solidarności"


z cyklu: w poszukiwaniu Polski Szlachetnej

Dzisiaj mija 38 lat od rozpoczęcia historycznego strajku w Stoczni Gdańskiej oraz 89 rocznica urodzin Anny Alentynowicz, od której się wszystko zaczęło... Anna Walentynowicz, nieustraszona bohaterka polskiego sierpnia 80, z domu Lubczyk (ur. 15 sierpnia 1929 w Siennem, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – urodzona w rodzinie ukraińskich protestantów, polska działaczka społeczna, opozycjonistka w PRL, działaczka Wolnych Związków Zawodowych, współzałożycielka NSZZ „Solidarność”. Dama Orderu Orła Białego. 8 sierpnia 1980, pięć miesięcy przed osiągnięciem wieku emerytalnego, Annę Walentynowicz dyscyplinarnie zwolniono z pracy. Decyzja dyrekcji wywołała 14 sierpnia strajk, w czasie którego powstał NSZZ „Solidarność”. Pierwszym postulatem protestujących robotników było przywrócenie Anny Walentynowicz do pracy. Władza uległa ich żądaniom i wkrótce przywróciła ją do pracy. Jej nazwisko weszło na trwałe do historii polskiego ruchu robotniczego. Swoją bezkompromisową, prostolinijną postawą, uczciwością i stale wyrażanym dążeniem do prawdy zaskarbiła sobie szacunek i wielką popularność wśród robotników, ściągając jednocześnie na siebie prześladowanie i nienawiść władz. 

Czytaj więcej...

15 sierpnia

To absolutnie wyjątkowa data. Poza Polakami takiej daty w kalendarzu nie ma nikt! To jednocześnie święto kościelne, maryjne, państwowe i wojskowe. W święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, czyli w polskiej tradycji w dzień Matki Bożej Zielnej - Wojsko Polskie ruszyło do kontruderzenia na Armię Czerwoną, już wtedy najliczniejszą, najpotężniejszą i najbardziej nieludzką machinę wojenną w dziejach świata. Jej dywizje pewne były już pokonania Polaków i zdobycia Warszawy. Dalej według planów strategicznych rządu Rosji sowieckiej milionowa nawała Armii Czerwonej miała zdobyć Berlin, Paryż, Rzym, a nawet Londyn! Hasło z przemówienia premiera rządu Rosji sowieckiej, a zarazem komunistycznego dyktatora Lenina powtarzali wszyscy sowieccy dowódcy i komisarze. To hasło Lenina było politycznie jednoznaczne: "Naprzód na Zachód! Po trupie Polski do serca Europy!". Rosyjscy sołdaci nie doszli do serca Europy, ale zostali zatrzymani pod Lwowem, Radzyminem, Wołominem, Ossowem, pod Warszawą. Najdalej na Zachód dotarli jedynie na przedpola Torunia. Bitwa Warszawska 1920 roku ocaliła nie tylko odzyskaną niedawno polską niepodległość, ale ocaliła Europę. Obok bitwy o Midway (1942) oraz bitwy pod Stalingradem (1942/1943) jest jedną z trzech najważniejszych bitew XX wieku oraz jedną z najbardziej decydujących w całej historii ludzkości. Cud nad Wisłą 1920 roku połączył również Warszawę i Tarnów. W Bitwie Warszawskiej wzięło udział, jak szacują historycy, nawet pięć tysięcy mieszkańców Tarnowa i najbliższych okolic. Zaś tarnowianin Franciszek Ksawery Latinik, pełnił wtedy urząd gubernatora Warszawy i dowodził I Armią Frontu Północnego, odpierając radzieckie uderzenie. Jest też oczywiście postać pochodzącego z podtarnowskich Wierzchosławic, ówczesnego premiera rządu Wincentego Witosa. 15. Sierpnia to także najstarsze święto Maryjne obchodzone w Kościele wschodnim od V wieku a w Kościele rzymskokatolickim od VII wieku. Na ziemiach polskich pierwsze wzmianki o obchodzeniu tego święta pochodzą z XI wieku. Warto dodać, że Kościół w tym dniu obchodzi kilka świąt jednocześnie: śmierć Matki Bożej, pamiątkę Jej wskrzeszenia i zmartwychwstania, pamiątkę Jej wniebowzięcia i ukoronowania na panią nieba i ziemi. 73 lata temu, w wigilię  Święta Wniebowzięcia, 14 sierpnia 1941 r., w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz zmarł męczeńską śmiercią św. Maksymilian Kolbe. To jeden z najbardziej popularnych świętych. W Polsce jest około 170 parafii i około 300 kaplic noszących jego imię. Poniżej poruszająca relacja świadka śmierci św. Maksymiliana.

Czytaj więcej...

„Polaku, miej serce”.

Autorem tego jakże aktualnego także dziś hasła był zmarły 50 lat temu - dokładnie 14 sierpnia, biskup pomocniczy diecezji tarnowskiej w latach 1946 - 1968 dr Karol Pękala, twórca polskiej Caritas, której poświęcił całe swoje pracowite życie. Biedacy byli zawsze w centrum jego życia. Rozdawał im wszystko, co miał. Stąd w tłumie wiernych odprowadzających pół wieku temu bp. Karola Pękalę na miejsce pochówku najwięcej było ubogich. Ich dobroczyńca urodził się 26 października 1902 roku, zmarł 14 sierpnia 1968 roku. Wychował się w Siołkowej koło Grybowa. W domu było biednie, ale godnie. Miał dziewięcioro rodzeństwa, z których dwójka zmarła w dzieciństwie. Mieszkali w drewnianej chałupie, złożonej z izby i kuchni. Wszyscy jedli z jednej miski. Rodzina Pękalów była ze sobą bardzo zżyta. Szczególna więź łączyła późniejszego biskupa z bratem Dominikiem, który z czasem osiadł w Mościcach.  Byli do siebie podobni jak dwie krople wody. Mieli też podobne charaktery. Tę niezwykle zasłużoną dla działalności charytatywnej Kościoła w Polsce postać, przypomina w swoim tekście nie żyjący już, ceniony tarnowski prozaik i dziennikarz  Jerzy Reuter.

Czytaj więcej...

Zbigniew BRUNO Szulc

...w ostatni poniedziałek marca dałeś mi swój rysunek... i chwilę czasu ostatnią... siedziałeś na przeciw mnie młodopolsko niedbały... sączyliśmy wino i słowa... wtedy nieważne... pamiętam, na mojej działce kwitły łubiny i pachniało maciejką… kiedy widziałem Cię po raz ostatni... wracałeś jak zwykle...w swoim stroju chocholim... z kolejnego wesela... łudząc się… że można nie zdążyć na swój ostatni pociąg... Takim Cię zapamiętałem... najczęściej spotykaliśmy się w redakcji Tarnowskiego Magazynu Informacyjny TeMI... mieszczącej się wówczas nad Tatrzańską... za czasów Krzysia Nowaka i Józia Komarewicza... ja przynosiłem tam swoje wiersze a Ty rysunki... odwiedzałeś mnie także w Solskim, nierzadko z literatem Jasiem Rybowiczem, gdzie wtedy był jeszcze prawdziwy teatralny bufet... a na portierni rządził pan Michał Świerczek... szewc-meliniarz... dziś prawdziwych artystów i portierów już nie ma... po Tobie pozostały śmieszno-straszne rysunki... po mnie może ocaleją słupki wierszy... a pamięć... ta jest zawodna... wszak nikt nie pamiętał o kolejnej rocznicy odjazdu twojego ostatniego pociągu... a było to 28 lipca... równo 33 lata temu...

Czytaj więcej...

Listy od Nikodema

 czyli ułomki z kosza wspomnień… Antoniego Sypka.

Członki moje bardzo już stare uniemożliwiają mi tego roku, drogi Ricardo, poruszanie się po mojej samotni franciszkańskiej. Całe dni spędzam w celi i rozmyślam o sprawach ważnych i mniej ważnych. Nie wiem, czy pisałem Ci o tym, że już nie wstaję na jutrznię, nie schodzę na wspólne nabożeństwo rozpoczynające się jeszcze przed wschodem słońca. Gwardian zwolnił mnie z tego obowiązku. Nie tyle mnie to cieszy lub martwi, ile uświadamia, jaki jestem stary i jak ten czas szybko płynie. Mój klasztor położony na obrzeżach diecezji tarnowskiej chłonie każdą wiadomość z naszej stolicy, ale raczej wiadomość kurialną, dotyczącą życia kapłańskiego czy zakonnego. Ale jak wiesz mnie zawsze tak bardzo interesowało życie świeckie, a właściwe jego meandry nie tyle nawet polityczne, co rozgrywające się w kulturze, sztuce, poezji, teatrze, literaturze. Dzięki temu poznaliśmy się jak wiesz tak dawno temu. Pozwól mój drogi Ricardo, że w listach do Ciebie będę pytał o wiele rzeczy, które powinny być Tobie znane, inne mogą być nieodgadnione. Nie wymagam jednak, abyś na nie odpowiadał. Uważam, że Twój portal, który śledzę od początku, to jedyny portal, który nie jest na smyczy politycznej, ani nie jest całkowicie na smyczy kapitałowej. Nawet w moim zakonie, w mojej regule, nie możemy być całkowicie wolni. Wolni możemy być tylko w obliczu Pana.

Czytaj więcej...

Bluesowy amfiteatr

Po raz 13 Tarnowskie Centrum Kultury zaprasza na letnie spotkania z bluesem „Był Sobie Blues". Tym razem jednak nie, jak dotychczas na Rynku w Tarnowie, ale. w odnowionym tarnowskim amfiteatrze letnim odbywają się tegoroczne sierpniowe koncerty muzyki bluesowej. Pomysłodawcą i szefem artystycznym wydarzenia jest znany i ceniony tarnowski muzyk Wojtek Klich. Formuła tej mającej od dawna stałe miejsce w letnim kalendarzu imprez kulturalnych w naszym mieście imprezy, jest taka, jak dotychczas - w czwartki koncerty kameralne zatytułowane „Sam na sam z bluesem", które poprzedzają „Cool Blues" czyli spotkaniami artystów z niepełnosprawnymi. W piątki natomiast, na scenie amfiteatralnej będzie już nieco głośniej i bardziej energetycznie. Wystąpią m.in. Maciej Maleńczuk, Jerzy Styczyński, Kajetan Drozd i inni. Po koncertach dla najwytrwalszych sympatyków bluesa w klubie „Przepraszam" odbywać się będą jam session.

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.