Marcin Hycnar: Chcę opowiadać własne bajki

Nie zamierzam walczyć o to, by przypodobać się każdemu. Wolę wychodzić z mocną propozycją artystyczną i szukać dla niej odpowiedniego odbiorcy – mówi w wywiadzie dla Culture.pl  Marcin Hycnar, aktor, reżyser, odchodzący właśnie z funkcji dyrektora artystycznego Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie.Teatry samorządowe nie mają dziś łatwo. Nie jest tajemnicą, że kiedy budżet się nie domyka, najłatwiej jest zabrać pieniądze kulturze. Teatrowi w Tarnowie obcięto dotację o pół miliona, a z sześciu zaplanowanych przeze mnie premier przygotujemy w tym roku tylko dwie. Mój kontrakt wygasa w czerwcu i moja przygoda z Teatrem im. Solskiego się kończy, ale bez względu na to, kto przyjdzie po mnie, trzeba to powiedzieć jasno: ten poziom finansowania jest niewystarczający. A z drugiej strony, mam nadzieję, że pomysły, by w Tarnowie została jedynie scena impresaryjna, bez stałego zespołu i repertuaru, nigdy nie zostaną zrealizowane.

Czytaj więcej...

Festiwal „Nowe Epifanie” – sprawdź przed użyciem

Są takie wydarzenia, gorsze od zarazy, choćby od tego koronawirusa, których niebezpieczeństwa wciąż nie dostrzegamy – pisze na portalu Pch24.pl Tomasz A. Żak, znany pisarz i publicysta, ceniony reżyser i twórca Teatru Nie Teraz.  A to one właśnie – dużo bardziej niż głosy wrzucane do urn ­– zadecydują, jaka będzie nasza Ojczyzna za lat np. dziesięć.  Konkrety? Oto jeden z nich. Od lat jedenastu ma miejsce w Warszawie festiwal artystyczny „Nowe Epifanie”. Rok temu, krytyk teatralny, Temida Stankiewicz-Podhorecka, napisała w Naszym Dzienniku: „Głównym bohaterem Nowych Epifanii jest nie Pan Jezus, lecz Judasz”. W tym roku organizatorzy festiwalu programowo skupili się na postaci Marii Magdaleny (nie tytułując ją świętą), a hasłem przewodnim festiwalu uczynili zdanie: „nie dotykaj mnie”.

Czytaj więcej...

Polityczno-finansowa mizeria kulturalnego Bieguna Ciepła część II

Kilka dni temu informowaliśmy o dotkliwych restrykcjach finansowych, jakie na początku roku dotknęły tarnowskie placówki kulturalne, co skutkuje m.in. zamknięciem w weekendy Galerii Miejskiej BWA. No cóż, jak poucza nas mateńka historia, zawsze kiedy trzeba zaciskać finansowego pasa na pierwszy ogień idzie kultura. Z reguły przynosi to katastrofalne skutki, bowiem to właśnie kultura, o czym niestety notorycznie zapominają różnego rodzaju decydenci, jest podstawą edukacji i rdzeniem procesów wychowawczych. To nasze korzenie, wszak „Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”, jak głosi stara maksyma Jana Zamoyskiego. Nierozerwalnie powiązana z postępująca mizerią finansów, tak ministerialnych jak i samorządowych, jest właściwa dystrybucja środków pozyskiwanych i przeznaczanych na szeroko pojętą kulturę. A tutaj mamy do czynienia z prawdziwą zapaścią, znaczna bowiem ilość kwot dotacji i różnego rodzaju donacji jest po prostu marnotrawiona. Dzieje się tak m.in. dlatego, że brak należytej kontroli ich wykorzystywania i rozliczania. Nie mogą to być premie za polityczną poprawność i nagrody za trwanie, zapewniające święty spokój marszałkom, prezydentom i różnej proweniencji działaczom. Przez tego typu działania Tarnów psieje i marnotrawi swój wcale nie mały potencjał tzw. zasobów ludzkich. Ostatnie zmiany personalne, te już dokonane i te już zapowiadane, na stanowiskach kierowniczych w kulturze to tylko kosmetyka, potrzeba gruntownych zmian strukturalnych i oddanie steru tym młodym, którzy jeszcze nie wyjechali. Już sprawdzonym, kreatywnym i mających potencjał twórczy i organizacyjny, takim jak np.: poetka Natalia Tryba, filmowiec Dawid Szpara czy kompozytor Seweryn Partyński. Czas najwyższy na nowe otwarcie, a nie uprawianie zachwaszczonego do imentu poletka marksizmu kulturowego... . Na razie Tarnów stracił działający od 40 lat jeden z najlepszych teatrów alternatywnych, znany i doceniany w całej Polsce Teatr Nie Teraz, który na emigracji ma się coraz lepiej... .     

Czytaj więcej...

Żołnierze NNW

Nie zamazujmy naszej historii – wzywał Święty Jan Paweł II, nasz Papież

1 marca obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, którzy po latach zapomnienia wracają, aczkolwiek ciągle z oporami,  do szerokiej świadomości historycznej Polaków. To święto honorujące i upamiętniające żołnierzy polskiego podziemia antykomunistycznego i antysowieckiego działającego w latach 1944 – 1963 w obrębie przedwojennych granic RP,  zostało uchwalone w 2011 roku z inicjatywy śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Ustawa nie precyzuje dlaczego data święta została ustalona na 1 marca. Pomysł ustanowienia święta w tym terminie wysunął ówczesny prezes Instytutu Pamięci Narodowej Janusz Kurtyka. Tego dnia w 1951 roku w warszawskim więzieniu na Mokotowie komuniści strzałem w tył głowy zamordowali ostatnich przywódców IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość – Łukasza Cieplińskiego, Mieczysława Kawalca, Józefa Batorego, Adama Lazarowicza, Franciszka Błażeja, Karola Chmiela i Józefa Rzepkę. Kim byli Żołnierze Wyklęci?  -  generał August Emil Fieldorf „Nil”, rotmistrz Witold Pilecki, major Zygmunt Szendzielarz „Łupaszko”, Danuta „Inka” Siedzikówna i inni.  Na słynnej warszawskiej powązkowskiej „Łączce” spoczywa ich jeszcze trzystu. Wśród Niezłomnych – wyklętych są także pochodzący z ziemi tarnowskiej, m.in.  płk Adam Boryczka ps. „Brona” z Wierzchosławic, kpt. Jan Dubaniowski ps. „Salwa”, który organizował partyzantkę w okolicach Zakliczyna i Jan Jandziś ps. „Sosna” z Jodłówki-Wałek oraz Mieczysław Cielocha ps. „Sprytny” z Woli Rzędzińskiej i „Stanisław Kiełbasa”… 

Czytaj więcej...

Polityczno-finansowa mizeria kulturalnego Bieguna Ciepła...

Jak donoszą lokalne media, w soboty nie będzie już można skorzystać z oferty artystycznej i edukacyjnej galerii miejskiej BWA. Budynek w Parku Strzeleckim w soboty będzie zamknięty na cztery spusty. Powód jest prosty - miejskie instytucje kultury w Tarnowie otrzymały mniejsze środki na działalność w tym roku, w efekcie konieczne jest zaciskanie pasa. To kolejna zła wiadomość dotycząca tarnowskiej kultury, po odwołaniu Agnieszki Kawy z funkcji dyrektora CSM, rezygnacji Andrzeja Szpunara z ubieganiu się o następną dyrektorską kadencję w MO i zapowiedziach zmian w teatrze. To kadrowe rozchwianie i finasowe restrykcje nie najlepiej rokują "na ten Nowy Rok" w tarnowskich instytucjach kultury. Na razie do odwołania BWA w soboty będzie nie czynne, aliści szefowa galerii Ewa Łączyńska-Widz liczy, że uda się jej pozyskać brakujące srodki. Poniżej publikujemy wywiad z dyrektor BWA przeprowadzony przez Piotra Polichtę dla www.Culture.pl, który poprzedził mocno kontrowersyjną tezą, jakoby Galeria Miejska za dyrekcji poprzedniego dyrektora Bogusława Wojtowicza była najgorszą tego typu placówką w Polsce, co jest ewidentną nieprawdą i mocno krzywdzi pamięć o wybitnej osobowości ówczesnej tarnowskiej kultury, jaką był "Boguś". 

Czytaj więcej...

Popielec

Czyli staropolska Wstępna Środa, rozpoczyna w kalendarzu chrześcijańskim czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu. Zwyczaj posypywania głowy popiołem na znak żalu i pokuty istniał już w starożytnej Grecji i Rzymie. W kościołach chrześcijańskich tradycja ta pojawiła się w VII w. W roku 1091 papież Urban II uczynił go zwyczajem obowiązującym w całym kościele do dzisiaj. W czasie środowej Mszy św. kapłani posypują wiernym głowy popiołem powstałym ze spalenia palm wielkanocnych z poprzedniego roku, mówiąc: „Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz” albo „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Dawniej ludzie wierzyli, że popiół powstaje ze startych na proch ludzkich kości. Posypanie głowy popiołem było zewnętrznym znakiem rozpoczęcia pokuty.

Czytaj więcej...

Karawaniarska farsa w Śmigle, pardon w Śmignie

czyli
„Mąż zmarł ale już mu lepiej”

Sztuka zaprezentowana w wczoraj w niedzielę 23 lutego o godz, 16 w Gminnym Ośrodku Kultury w Lisiej Górze z siedzibą w Śmignie, powstała na podstawie scenariusza mieszkającej w Szczecinie Izabeli Degórskiej, znanej polskiej dziennikarki, felietonistki a także autorki popularnych powieści, sztuk teatralnych i bajek oraz scenariuszy telewizyjnych. W latach 2009/2010 pisała dialogi do ponad 60. odcinków popularnego serialu telewizyjnego KLAN,  w latach 2011-2014 była ekspertem PISF. Jest laureatką wielu konkursów literackich. Znakomita farsa „Mąż zmarł ale już mu lepiej”, której premiera miała miejsce równo 5. lat temu,  okazała się przysłowiowym strzałem w dziesiątkę, udanie wieńczącym tegoroczny karnawał.  Zaprezentowana przez działającą przy tamtejszym GOK amatorską grupę teatralną Wiecznie Młodzi sztuka, to klasyczna czarna komedia opowiadająca o losach Leona Stachurskiego, którego żona zamierza pozbyć się ze świata żywych. Kiedy już wydaje się jej, że plan się powiódł, następuje niespodziewany zwrot akcji. To znakomita satyra na instytucję małżeństwa, środowisko lekarzy, nauczycieli, świat prasy, radia, telewizji, relacje sąsiedzkie, wreszcie – na nas wszystkich. Tym bardziej, że aktorzy to „sami swoi” - w większości nauczyciele i członkowie miejscowej Rady Parafialnej, mieszkańcy Śmigna i okolic.    Wartka akcja i niezłe aktorstwo (ze szczególnym wyróżnieniem jedynej zawodowej aktorki w tym timie Eweliny Bieś), to niewątpliwe atuty tego spektaklu. Szkoda tylko, że scenografia była zbyt dosłowna i raczej przeszkadzała niż pomagała aktorom, no i technika (światło i dźwięk), to był prawdziwy horror… Ale na takie „drobiazgi” nikt nie zwracał uwagi  (no może poza autorem niniejszej relacji zawodowo związanym z teatrem), publiczność bawiła się znakomicie i to pomimo że wielu widzów musiało stać, bowiem na długo przed rozpoczęciem sztuki zabrakło miejsc siedzących. Owacje na stojąco i serwowany przy wyjściu jabłecznik dopełniły miary sukcesu tego wieczoru.     

Czytaj więcej...

Powrót do Kabotynowa (4) - Zemsta Mauzoleum

Niniejsza satyra (?) powstała pierwotnie jako koncept serialu filmowego w odcinkach, który (póki co) nie doczekał się realizacji. Do pewnego stopnia jest kontynuacją tworzonego przez kilka osób cyklu „Tajemnice Kabotynowa”, przed laty zamieszczanego w formie pisanej i audio na portalu inTARnet. Opisywaliśmy w nim losy najważniejszych osobistości mitycznego Kabotynowa – miasteczka położonego nigdzie, czyli wszędzie! Teraz sprawdzamy, czy pióro nie zardzewiało. Synonim już od rana intensywnie pracował. Na biurku, obok stosu papierów, spoczywała misterna konstrukcja złożona z klocków, a rezydent Kabotynowa, z należytym pietyzmem celebrował właśnie chwilę, w której („aha!”) położony zostanie jej ostatni element. Celebracja była uzasadniona, w końcu nie każdy miał szczęście urodzić się Bobem Budowniczym... Tak oto wreszcie nadeszła pełna napięcia chwila, w której ręka Synonima majestatycznie zawisła w powietrzu, by zwieńczyć dzieło, gdy nagle…

Czytaj więcej...