Marlene Dietrich. Błękitny Anioł.

„Kiedy Edith Piaf błagała mężczyzn o miłość, ona wysyłała ich po papierosy”

To tytuł najnowszej premiery w teatrze im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, którą na Małej Scenie im. Zdzisława Kozienia dano w piątek 11 stycznia 2019 roku. W tym kameralnym spektaklu w rolę jednej z najbardziej fascynujących kobiet XX w. wciela się Mariola Łabno-Flaumenhaft, niekwestionowana gwiazda rzeszowskiej sceny. Dobrze wspominana także w Tarnowie, skąd pochodzi i gdzie przez kilka sezonów w latach 90-tych ub. wieku z powodzeniem występowała w teatrze im. Ludwika Solskiego. To spektakl o fenomenie gwiazdy Marlene Dietrich, zjawiskowej postaci światowego kina i wielkich estrad. Ludzie przychodzą i odchodzą, pozostają po nich tylko strzępy papierów, zapiski, kieliszki po szampanie. Po gwieździe tego formatu co Marlene zostaje coś jeszcze – to legenda. Mariola Łabno-Flaumenhaft w brawurowej aktorskiej interpretacji wciela się w postać aktorki, począwszy od młodości aż po ostatni koncert w Sydney 1975 r. Na scenie towarzyszy jej Ktoś – w tej roli Mateusz Marczydło, personifikacja młodego pokolenia, które przypadkowo odkrywa na nowo zjawisko wielkiej gwiazdy. To komentator, reżyser, kochanek itp. Kreujący wiele postaci, łączący poszczególne sekwencje spektaklu, wchodzący również w interakcje aktorskie, muzyczne i choreograficzne. Trzecim „aktorem” jest muzyka: ponadczasowe piosenki i piękne teksty w tłumaczeniu Wojciecha Młynarskiego. Gratulujemy i zapraszamy do Tarnowa!

Czytaj więcej...

Tarnowskie BWA w natarciu

Wystawa tarnowskiego Biura Wystaw Artystycznych „Wielcy sarmaci tego kraju / Wielkie sarmatki tego kraju” zwyciężyła w Plebiscycie radiowej Trójki „Wydarzenie Roku 2018”. W sobotę 12.01.2019 w Radiowym Domu Kultury zostały ogłoszone wyniki głosowania w trzech kategoriach: najlepsza książkę, najlepsze wydarzenie i najlepsza płyta minionego roku. Instruktorzy Radiowego Domu Kultury wybrali dziesięć propozycji w każdej kategorii. Drugi – finalny etap należał do Internautów. I to oni najwięcej głosów oddali na tarnowską wystawę, która tym samym zwyciężyła z wydarzeniami z Krakowa, Wrocławia, Poznania, Gdyni, Białegostoku i Warszawy! Wystawa „Wielcy sarmaci tego kraju/Wielkie sarmatki tego kraju” została przygotowana przez tarnowskie Biuro Wystaw Artystycznych z okazji stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości swój wernisaż miała  28.10.2018 zaś jej finisaż odbył się w niedzielę 13.01.2019 roku, budząc ogromne zainteresowanie. - Zostaliśmy nominowani po raz pierwszy i już sama nominacja było dla nas dużym wyróżnieniem. Po cichu marzyliśmy o wygranej, ale nie spodziewaliśmy się jej, ponieważ po pierwsze: w naszej kategorii zostały zgłoszone naprawdę świetne wydarzenia, w tym znakomite wystawy sztuki; a po drugie Tarnów był najmniejszym ze zgłoszonych miast. Ale jak widać, nie w wielkości siła, a w solidarności i wspólnym działaniu. Bardzo dziękujemy wszystkim tarnowianom, którzy oddali głos na naszą wystawę. To nasz wspólny sukces - mówi Ewa Łączyńska-Widz, dyrektorka BWA Tarnów.

Czytaj więcej...

Tarnowski ogród sztuki

Tak nazwał znaną prywatną Galerię Sztuki "Hortar" prezydent Tarnowa Roman Ciepiela, podczas jubileuszu 15-lecia tej absolutne wyjątkowej na mapie kulturalnej miasta placówki. Uroczystość miała miejsce we czwartek 10 stycznia 2018 r. o godz. 18 w siedzibie Galerii przy ul. Legionów 22, gromadząc liczne grono przyjaciół i koneserów sztuki. Jubileuszowa ekspozycja zatytułowana "Przeżyjmy to jeszcze raz" przedstawia plakaty i afisze zapowiadające kolejne wystawy -  w sumie ponad 80. W ciągu tych 15. lat w przez Galerię, którą w 2004 roku założył i przez wiele lat prowadził właściciel firmy ogrodniczej "Hortar" Janusz Kopczyński - mecenas sztuki i filantrop, przewinęło się ponad 200 artystów o niekwestionowanym dorobku i pozycji na rynku sztuki współczesnej w Polsce, budując jej ogólnopolski prestiż i znakomicie promując Tarnów. Galeria „Hortar” to od lat niekwestionowany pierwszy Salon Artystyczny Tarnowa, jedyna w swoim rodzaju prywatna, rodzinna galeria sztuki. Po śmierci Ojca założyciela Janusza Kopczyńskiego kierowanie galerią przejęła jego żona Teresa Kopczyńska, niegdyś ceniona i lubiana polonistka, a teraz prowadzi ją ich córka Olga Kopczyńska-Dębska. Artystyczne pasje kontynuuje także równolatek „Hortaru”, 15-letni Janek Dębski utalentowany pianista i oczko w głowie seniorki rodu, który muzycznie oprawił benefis. W trakcie tego rekordowo długiego jubileuszowego wernisażu przeżyliśmy jeszcze raz, m.in. dzięki prezentacji multimedialnej, swoiste deja vu tego miejsca. Było rodzinnie i jak na huczne urodziny przystało „odpalono” 15 tortów, wzniesiono stosowną do okoliczności ilość toastów oraz wygłoszono liczne laudacje. Działo się!

Czytaj więcej...

"Przedłużenie czasu

czyli moje życiem spełnione…”

To tytuł najnowszej książki z cyklu „Tarnoviana”, jaka ukazała się ostatnio w tarnowskiej oficynie wydawniczej SCAN.  Tarnowska historiografia XIX i XX wieku – pisze we wstępie znany historyk i filantrop Antoni Sypek, jest uboga w literaturę pamiętnikarską czy wspomnieniową. Wywiad rzeka, czyli rozmowy Ryszarda Zaprzałki z panią Rudolfiną Cichocką, w jakiś sposób lukę tę zapełnia. W ostatnim dziesięcioleciu ukazały się wspomnienia znanych tarnowskich lekarzy: Adama Wisza, Józefa Bossowskiego, Andrzeja Gontaszewskiego czy inżyniera budownictwa Tadeusza Kowalskiego. Bohaterka książki, 92-letnia Rudolfina Irena Cichocka po mężu Gandziarska wspomina w niej całe swoje życie, związane przez lata także z Tarnowem i Mościcami. Ma doskonałą pamięć, humor, dowcip. Przytacza szereg anegdotek związanych z Tarnowem czy z ludźmi znanymi w Tarnowie bądź w Mościcach. To największy atut jej wspomnień. Życie pani Zofii wypełniło się szczęściem. Mogła dożyć sędziwego wieku, zachować pamięć, żyć w otoczeniu córek, wnuków i prawnuków – całej rodziny. Właśnie dla nich zdecydowała się opowiedzieć Ryszardowi Zaprzałce, doskonałemu znawcy literatury, teatru i poecie tarnowskiemu, historię swojego długiego życia. Zdecydowała się być bardzo szczera i otwarta. Wyraziła zgodę na wspomnienia spełniając prośbę córki Małgorzaty i wnuka Jakuba. To oni bali się, że wiele szczegółów z historii rodziny, odejdzie kiedyś w niepamięć. Wykazali więc dbałość o historię rodziny, o historię ich małej ojczyzny i historię tej Wielkiej Ojczyzny, czyli Polski.   Rzecz się dobrze czyta, jest interesująco zredagowana i elegancko wydana.

Czytaj więcej...

„Święta Rodzina”

Taki tytuł, znakomicie wpisujący się w klimat Bożego Narodzenia, nosi najnowsza wystawa grafik  Urszuli Gawron, której wernisaż odbył się w Święto Trzech Króli, 6 stycznia w coraz popularniejszej tarnowskiej Galerii Bema20. Współorganizatorem wystawy jest  Kongregacja Oratorium Świętego Filipa Neri, której przedstawiciele licznie stawili się w galerii przy ul. gen. Józefa Bema 20. Unikalne prace pochodzącej z Tarnowa artystki, do tej pory można było oglądać w klasztorze ojców Jezuitów w Częstochowie. Część z nich została opublikowana w książce s. Weroniki Przygody CSFN pt.: „Myśli na każdy dzień roku bł. Franciszki Siedliskiej”; natomiast prace prezentowane w Galerii Bema20 trafią po zakończeniu ekspozycji do tarnowskiego Zgromadzenia Księży Filipinów. Cykl o Świętej Rodzinie - mówi artystka, miał swój początek ponad dziesięć lat temu, w 2006 roku, kiedy powstała pierwsza praca, która miał być tylko bożonarodzeniową kartką. Potem adwentowo zaczęłam się zastanawiać nad rodziną małego Jezusa, nad ich życiem, zwykłą codziennością, tym co robili, czym mogli się zajmować – tak powstało kilka następnych prac. Dopełnieniem całości były jednak rekolekcje ignacjańskie u ojców Jezuitów w Częstochowie, podczas których w sposób szczególny prowadziło się medytacje nad życiem Jezusa i Świętej Rodziny.

Czytaj więcej...

K+M+B

Katakumbowe malowidła przedstawiają nieraz czterech, sześciu a nawet dwunastu mędrców przybyłych ze Wschodu. Kim byli? Mędrcami poszukującymi prawdy poprzez badania naukowe? Astrologami czytającymi z gwiazd? Magami tłumaczącymi sny oraz interpretującymi znaki czasu? Królami z Persji, Medii i Babilonii? Kim byli i ilu ich było, tego Ewangelia nam nie mówi. Mimo, że w tradycji chrześcijańskiej różnie ich przedstawiano to zawsze reprezentowali ludy pogańskie, przychodzące ze wszystkich stron świata, by oddać cześć Zbawicielowi. Judeochrześcijanie, powołując się na Psalm 72, widzieli w nich królów natomiast według greckiego filozofa Herodota, "magoi" byli bardzo wpływowymi kapłanami wśród Medów. Niektórzy utożsamiają ich wręcz z wyznawcami Zaratustry oczekującymi zapowiedzianych przez niego narodzin zbawiciela. Czy tego Zbawiciela? Nawet jeden z apokryfów mówi, że mędrcy "przybyli ze Wschodu jak zapowiedział Zaratustra", twórca monoteistycznej religii w IX wieku przed Chrystusem. Choć daty związane z jego życiem i działalnością wciąż różnią historyków. Według średniowiecznej tradycji było ich trzech. Ormianie nazwali ich Kacprem z Indii, Melchiorem z Persji i Baltazarem z Arabii. Mieszkańcy Mediolanu nadają im inne imiona: Rustico, Eleuterio i Dionigio.  Ich święto obchodzone jest zawsze 6 stycznia, w kościele katolickim obchodzącym jako święto Objawienia Pańskiego, w tradycji znane jako Trzech Króli. Inna nazwa tego dnia to Epifania. Na Wschodzie była ona znana już w III wieku. Sto lat później pojawiła się także na Zachodzie, gdzie przeobraziła się właśnie w święto Trzech Króli. W liturgii uroczystość ta wiąże się nierozerwalnie z Bożym Narodzeniem. Związany z nimi Orszak Trzech Króli, to największe jasełka na świecie. Swoją odsłonę mają także w Tarnowie...gdzie Orszak jest jednym z najstarszych w Polsce.

Czytaj więcej...

Zapomniana rocznica

130 lat temu, 30 grudnia 1888 r., urodził się Eugeniusz Kwiatkowski – polski chemik, wicepremier, minister przemysłu i handlu (1926–1930), minister skarbu (1935–1939) II Rzeczypospolitej, człowiek, który zbudował Gdynię i miał wizję gospodarczego zjednoczenia Polski przez stworzenie Centralnego Okręgu Przemysłowego. W latach 1931–1935 był dyrektorem naczelnym Państwowych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach - to był złoty okres w historii późniejszych Zakładów Azotowych w Mościcach, znanych szeroko w świecie "Azotów" z jaskółką w herbie. Decyzję o budowie pierwszej fabryki podjęto w 1927 na wniosek Ignacego Mościckiego. Wchodzący w skład wsi Świerczków i Dąbrówka Infułacka teren o powierzchni 670 ha, zakupiony od księcia Romana Władysława Sanguszki za 210 tys. dolarów amerykańskich wykorzystano pod budowę fabryki wraz z osiedlem mieszkaniowym. 29 czerwca 1929 nadano mu nazwę Mościce. Oficjalne otwarcie Państwowej Fabryki Związków Azotowych nastąpiło w styczniu 1930. Pierwszym jej dyrektorem technicznym został inż. Romuald Wowkonowicz (1929-1933). W 1933 fabryka została połączona z fabryką w Chorzowie, tworząc jedną z największych inwestycji lat dwudziestych w Polsce. Fabryka prowadziła własne gospodarstwo rolne posiadające własny warzywnik o powierzchni 6 hektarów oraz poletka doświadczalne. Fabrykę zwiedzały wycieczki z całej Polski, a specjalnie dla nich zostały przygotowane edukacyjne ulotki. Organizowano też odczyty wśród rolników. Fabryka produkowała i sprzedawała m.in.: siarczan amonu, azotniak, supertomasynę, kwas azotowy, wodór sprężony, tlen sprężony, kwas solny, czy saletrę amonową. W II poł. lat 30. XX wieku zatrudniała ponad 3200 pracowników. Wchodziła w skład Centralnego Okręgu Przemysłowego. Eksportowała do 60 krajów, głównie: Anglii, Danii, USA, Argentyny, Finlandii, Rumunii, Holandii i Wenezueli.

Czytaj więcej...

Tłusta wigilia

Czyli Sylwester, to wigilia Nowego Roku, to dzień poprzedzający Nowy Rok. 31 grudnia to także imieniny Sylwestra; w Kościele katolickim, jako wspomnienie liturgiczne papieża Sylwestra I. Świętowanie końca starego roku i początku nowego, to również okres hucznych zabaw i bali, toastów wznoszonych głównie szampanem, sztucznych ogni i petard. Samo święto pożegnania starego i powitania nowego roku narodziło się dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Początkowo obchodzono je tylko w bogatszych warstwach społeczeństwa, stopniowo zwyczaj przedostawał się do życia uboższych ludzi. Na początku XX wieku pojawiły się lokalne zwyczaje przeżywania nocy sylwestrowych. Na przykład w Danii zeskakiwano z krzesła o północy, a w Hiszpanii od 1909 wraz z każdym uderzeniem zegara zjada się jedno winogrono… Jedno jest pewne - 1 stycznia stanowi początek skali czasu, z którym do dziś mamy problemy. Nie tak łatwo ustalić nawet, ile właściwie dni ma rok. Wszystko, co się dzieje, zdarza się gdzieś i kiedyś. Być może wyjątkiem była pierwotna osobliwość, sam Wielki Wybuch, od którego zaczęła się ewolucja Wszechświata, a który jednocześnie zaszedł wszędzie i być może, w pewnym sensie, „poza czasem”. Tym problemem m.in. zajmuje się ksiądz profesor Michał Heller, światowej sławy tarnowski kosmolog i i jego współpracownicy. My jednak, na co dzień, żeby sprawnie działać, musimy regulować zegarki i zrywać kartki z kalendarza oraz określać miejsce pracy i zamieszkania.

Czytaj więcej...