Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Kartki z kalendarza - 9 października

408 lat temu, 9 października 1610 r. Polacy zajęli Kreml. Trzy miesiące po zwycięskiej bitwie pod Kłuszynem, polskie chorągwie pod dowództwem hetmana polnego koronnego Stanisława Żółkiewskiego wkroczyły na Kreml moskiewski. Aresztowany przez poddanych car Wasyl Szujski, został przewieziony do Polski. Mennica moskiewska rozpoczęła bicie srebrnych kopiejek z imieniem nowego cara – Władysława IV Wazy. Wkroczenie do Moskwy dowodzi, że przed wiekami Rzeczpospolita, największe państwo w Europie (nie licząc Rosji), aktywnie uczestniczyło w wielkiej polityce. Zachowanie rodzimej załogi na Kremlu trudno jednak uznać za jasną kartę naszej historii... Samuel Maskiewicz zapamiętał rabunki i gwałty, dokonywane przez, nierzadko pijanych, Polaków. „Nasi tak sobie butnie poczynali, że co się komu podobało i u największego bojarzyna, żona albo córka, brali je gwałtem”.  Krwawe rządy na Kremlu zniechęciły Rosjan do tego stopnia, że wybuchło antypolskie powstanie pod wodzą księcia Dymitra Pożarskiego i kupca Kuźmy Minina. Rozpoczęło się oblężenie głodującego polskiego garnizonu. Polacy ginęli albo z rąk wroga, albo wzajemnie się zjadali... „Już traw, korzonków, myszy, psów, kotek i ścierwa nie stało. Więźnie trupy wyjedli wykopując z ziemi. Piechota się między sobą wyjadła i ludzi łapiąc pojedli."

Czytaj więcej...

„Zelżyj Polaka, napluj na Polskę”.

To nie będzie „złota polska jesień” jaką znamy i kochamy. I wcale nie chodzi o prognozy pogody. Na jesień Anno Domini 2018 przedstawiciele antychrześcijańskiej rewolucji przygotowali bowiem dla naszego kraju coś wyjątkowego – brutalne preludium do ostatecznej rozprawy z Kościołem. To musiało się w końcu wydarzyć – pisze na portalu Pch24.pl Krystian Kratiuk. – z wielu różnorakich względów – ale sytuacja najwyraźniej dojrzała już do czynu. Trzynaście lat po śmierci Jana Pawła II okazało się okresem wystarczającym.  Między innymi dlatego, że antychrześcijańska rewolucja zdobywała inne, łatwiejsze do zagarnięcia przyczółki. Oto zaledwie kilka lat temu rozwiązała (z rewolucyjnego punktu widzenia) kwestię chrześcijaństwa w Irlandii czy na Malcie, chwilę później zabrała się za niedobitki amerykańskiego katolicyzmu, odwróciła też od Kościoła Chilijczyków. Kto więc pozostał? Polacy.  Pierwszym, i być może najbardziej efektownym ciosem w Kościół, będzie zapewne „Kler” Wojciecha Smarzowskiego. O filmie tym napisano już tak wiele, że nie musimy się nad nim dłużej zatrzymywać. Ale to nie wszystko, co dla nas przygotowano...

Czytaj więcej...

Samotnik z Lisiej Góry - Artysta wyklęty

Za kilka dni, 21 października, minie 28 rocznica tragicznej śmierci jednego z najwybitniejszych tarnowskich pisarzy Jana Rybowicza (ur. 26 maja 1949 w Koźlu na Opolszczyźnie, zm. 21 października 1990 w Lisiej Górze), który prawie całe życie spędził w podtarnowskiej wsi Lisiej Górze. Autora tomów opowiadań: "Samokontrola i inne opowiadania" (Warszawa 1980), "Inne opowiadania" (Kraków 1985), "Wiocha Chodaków" (Warszawa 1986), "Czekając na Becketta" (Łódź 1991), oraz trzech tomów wierszy: "Być może to" (Warszawa 1980), "Wiersze" (Kraków 1986) i "O kay" (Warszawa 1990). Publikował w prasie literackiej, tłumaczono go i wydawano za granicą, m.in. na rosyjski, niemiecki i angielski. Umierając przedwcześnie, Jan Rybowicz dołączył do grona kaskaderów polskiej literatury: Marka Hłaski, Rafała Wojaczka, Edwarda Stachury. Był samoukiem, udręczonym życiem i alkoholem. Oczytany w literaturze amerykańskiej i obarczony gwałtownym charakterem w pisaniu wyzwalał całą swoją dzikość. Twórczość Jana Rybowicza spopularyzował znany zespół Stare Dobre Małżeństwo. Do jego wierszy Krzysztof Myszkowski skomponował bardzo klimatyczną muzykę, która się nie starzeje... Zaś mieszkający także w Lisiej Górze ceniony pisarz i reżyser Tomasz A. Żak, twórca znanego w całej Polsce Teatru Nie Teraz - zrealizował w swoim teatrze dwa spektakle oparte na tekstach J. Rybowicza „Odlot” i „Głowa pełna lalek”. Na temat twórczości Rybowicza powstało też kilka prac magisterskich. Natomiast dla Tarnowskiej Telewizji Kablowej został zrealizowany pod koniec XX wieku jedyny reportaż filmowy o życiu i twórczości Jana Rybowicza zatytułowany "Nad rzeką życia", którego wersja VHS dostępna jest w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Tarnowie. Po Janku Rybowiczu zachowała się także taśma magnetofonowa, na której poeta recytuje swoje wiersze... Poznałem go dzięki tarnowskiemu poecie i redaktorowi Józefowi Komarewiczowi, który wraz z innym wybitnym tarnowskim prozaikiem Jerzym Reuterem (obaj niestety już nie żyją), odwiedzał mnie w Teatrze im. L. Solskiego, gdzie wówczas pracowałem.

Czytaj więcej...

JAROMIR NOHAVICA NA DOBRY POCZĄTEK

czyli
CO SIĘ BĘDZIE DZIAŁO
W CENTRUM SZTUKI MOŚCICE

Już w najbliższy czwartek - anonsuje Katarzyna Cetera, już jutro, Centrum Sztuki Mościce otworzy po remoncie salę widowiskową. Nie, nie będzie to jeszcze oficjalna inauguracja – ta będzie miała miejsce dopiero 13 października. Na uroczyste otwarcie Sali widowiskowej Centrum Sztuki Mościce zaproszono Troya „Satchmo” Andersona, grającego i śpiewającego, a nawet wyglądającego jak Louis Armstrong. Artysta wystąpi w towarzystwie trio jazzowego złożonego z polskich muzyków, ale również z orkiestrą symfoniczną.

Czytaj więcej...

Pamiętajcie o ogrodach

z których wszyscy wyszliśmy...

Ta piękna pieśń Jonasza Kofty, którą mogliśmy usłyszeć wczoraj, 1 października 2018 r., w wykonaniu zespołu ‚Szpetni”, czyli Dawida Mika – wokal i Filipa Kota – fortepian, podczas absolutnie wyjątkowego wernisażu prac malarskich Marty Odbierzychleb „Bliskie obrazy”, jaki odbył się w Pałacyku BWA w Parku Strzeleckim -  najlepiej oddaje istotę i przesłanie oryginalnej twórczości tarnowskiej artystki. O randze wydarzenia najlepiej świadczą niespotykane w tym miejscu tłumy wernisażowych gości, którzy tłoczyli się w holu BWA, na schodach i  ciasnej antresoli na piętrze, rodzaju „przystawki” dla głównej sali wystawienniczej. Odbywają się tam kameralne wernisaże dla kilkudziesięciu gości, nierzadko uzupełniające wystawy na sali na dole. Ciekawe dlaczego tam właśnie zlokalizowano tak niezwykłą wystawę, którą przyszło obejrzeć grubo ponad sto osób. To ewidentny błąd organizatorów, których zaskoczyło zainteresowanie twórczością M. Odbierzychleb, w praktyce uniemożliwiając właściwy odbiór dzieł zgromadzonych na wystawie. Artystki wszechstronnej, malującej urokliwe pejzaże i starannie przemyślane kompozycje kwiatowe, portrety, a ostatnio piszącej także ikony…  I to one wzbudzały największe emocje zgromadzonych. A sama artystka, niezwykle wzruszona serdeczną obecnością tak wielu fanów jej twórczości, dziękowała, uśmiechała się skromnie i zapraszała do oglądania swoich prac. A było, co oglądać, kontemplować i podziwiać...

Czytaj więcej...

ALL’S WELL THAT ENDS WELL

czyli
XXII OGÓLNOPOLSKI FESTIWAL KOMEDII TALIA PRZESZEDŁ DO HISTORII

Czasem tryumfujemy nie tylko w siatkówce - podsumowuje tegoroczną edycję tarnowskiego Festiwalu Komedii Katarzyna Cetera. Szczególnie przyjemnie bywa teatromanom będących jednocześnie kibicami spotrowymi, kiedy finał sportowy zbiega się w czasie z gala festiwalu teatralnego – tak się stało wczoraj w Tarnowie. Całe szczęście, galę finałową XXII Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia i finałowy mecz dzieliło kilka minut…

Czytaj więcej...

KAŻDEGO RANKA SZUKAM POWODU DO ŻYCIA

czyli
TALIA NA FINISZU

Dziewiąty dzień XXII Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia minął bezpowrotnie. Może to i dobrze - zastanawia się Katarzyna Cetera – bo już dzisiejszego wieczoru czeka nas gala finałowa, podczas której poznamy laureatów i nagrodzone spektakle. Przyznana zostanie również nagroda w plebiscycie publiczności, rozdane będą nagrody przeznaczone dla widzów uczestniczących w głosowaniu, kupony będą – jak co roku – wylosowane podczas gali.

Czytaj więcej...

TRUSKAWKI NAS URATUJĄ,

Czyli
OSTATNI DZIEŃ POKAZÓW KONKURSOWYCH

Wczoraj zakończyły się pokazy konkursowe XXII Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia w Tarnowie. Obejrzeliśmy dwa ostatnie spektakle, biorące udział w konkursie – myślę, podsumowuje Katarzyna  Cetera, że żaden z nich nie zagrozi faworytom do statuetki Talii. Festiwal jednak jeszcze się nie kończy – gala finałowa w niedzielę a dziś – pozakonkursowo oczywiście – RANNY PTASZEK Collen Murphy w reżyserii Dariusza Taraszkiewicza w gwiazdorskiej obsadzie.

Czytaj więcej...

DLACZEGO PISTOLET NIE STRZELA

czyli
PRZYGNĘBIAJACE WIDOWISKO

PORWANIE EUROPY to w powszechnej świadomości - pisze Katarzyna Cetera,  przede wszystkim obrazy: głównie chyba Tycjan, Rembrandt, Veronese, Rubens, ale też Walentin Sierow. To także taka opéra-minute – czyli krótka dziewięciominutowa forma - skomponowana przez Dariusa Milhauda. Dzieło z librettem Henri Hoppenota zostało wystawione po raz pierwszy w 1927 w Baden-Baden. /wiruj-walcuj i raz-dwa-trzy/

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.