Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Zbigniew Ważydrąg

Kołysały mnie ręce matki, jej piękne pieśni i wiatru oddech od pól, od rozłogów...

Mieszka wśród Frasobliwych i Ukrzyżowanych, którym oddał dom i siebie. Dzieła Zbigniewa Ważydrąga słyną z połączenia elementów abstrakcji i surrealizmu ze sztuką ludową. Obok malarstwa i fotografii, artysta zajmuje się także rzeźbą - to jego krzyż Święty Jan Paweł II tulił do policzka w czasie swojego ostatniego Wielkiego Piątku,  W 2004 roku ukazał się jego tomik wierszy pt. "Jesteś blisko", a także wspomnienia o ks. Janie Twardowskim, dla którego za życia stał się dostawcą ołówków zakończonych rzeźbą Chrystusa Frasobliwego. Jest także uznanym kolekcjonerem sztuki ludowej.  Do dziś mieszka  w rodzinnym domu – pracowni - stodole w Jasieniu koło Dębna, gdzie gościł mnie kilka razy. Poznałem go wiele lat temu na Jamnej w słynnym ośrodku duszpasterskim Ojca Jana Góry - przegadaliśmy w tamtejszym lektorium niejedną nockę przy kominku i dobrym winku... . Ma tam zresztą swoją stałą ekspozycję malarsko - rzeźbiarską. Potem zrobiłem z nim duży wywiad do nieistniejącego już tygodnika "Echo Tarnowa" (przedrukowało go kilka liczących się wówczas periodyków kulturalnych), widywaliśmy się na wielu wernisażach i warsztatach. Ostatnio w lipcu ub.r. w Tuchowie na  poplenerowym wernisażu wystawy malarstwa – "Sacrum Natury i Sacrum Kultury’’, organizowanym corocznie przez znaną, niegdyś tarnowską a od wielu lat francuską, malarkę i animatorkę kultury Krystynę Baniowską-Stąsiek. 

Czytaj więcej...

Galicja, fenomen odległej krainy

czyli powtórka z historii w sam raz na czas zarazy...

Czy Galicja to naprawdę daleki, obcy kraj? - zastanawia się na swoim autorskim blogu "Ewy zauważenia", znana i ceniona w Wiedniu i Tarnowie, skąd się wywodzi, koneserka dobrej sztuki i bywalczyni wiedeńskich salonów Ewa Steinhardt. Proponując interesującą podróż po Galicji jako miejscu już nieistniejącym, które zniknęło z mapy Europy wraz z rozpadem monarchii austro-węgierskiej w 1918 roku. Jednak Galicja jako terytorium nadal żyje w pamięci Polaków, Ukraińców, Austriaków, Żydów i Czechów, a także stanowi wciąż niewygasły mit historyczny, zwykle wiązany z Austrią i duchem monarchii Habsburgów. Galicja to niezwykłe, fenomenalne wprost miejsce przenikania się różnych kultur i religii, a zarazem miejsce kształtowania się nowych idei politycznych i budzenia się świadomości odrębności narodowej. Miejsce, gdzie mit zaginionego królestwa żywy jest do dziś.

Czytaj więcej...

Tarnów w czasach pandemii

Epidemia koronawirusa spowodowała zawieszenie działalności wszystkich instytucji kulturalnych. Nie oznacza to jednak, że tarnowianie są całkowicie odcięci od dóbr kultury. Zamiast cotygodniowych zapowiedzi wydarzeń kulturalnych zachęcamy dzisiaj do odwiedzenia witryny społeczno-kulturalnej „Kultura w domu” i skorzystania z propozycji – tekstów, filmów, jak również z wirtualnych spacerów – przygotowanych przez Miejską Bibliotekę Publiczną, Tarnowskie Centrum Kultury, Teatr im. Ludwika Solskiego czy Biuro Wystaw Artystycznych.

Czytaj więcej...

Zaraza, czyli prawda

O zarazie, która wyniszcza polski teatr mówi się już od dawna - dywaguje w poruszającym tekście zamieszczonym na Pch24.pl.Tomasz A. Żak - twórca i dyr. Teatru Nie Teraz, znany reżyser i cenony publicysta. I ja niejednokrotnie do tego wracałem w swoich tekstach i wypowiedziach. Owa epidemia światopoglądowej jednostronności, gdzie nie ma miejsca na miłość Ojczyzny, a tym bardziej wiarę w Boga, rozpełzła się od gór do morza. A im dłużej to trwa, im więcej osób ma kontakt z tym swoistym wirusem, tym sztuka teatru traci również swe walory warsztatowe. Innymi słowy, gdzie choruje mózg, tam i ciało wiotczeje.  I ot spotkała nas wyjątkowa „niespodziewanka”, w efekcie której użycie słowa „zaraza” nabiera nowych znaczeń. Od redakcji: Klasycznym, by nie rzec, klinicznym przykładem takiego stanu rzeczy jest tarnowski teatr, z którego dawnej świetności pozostał jedynie szyld: SOLSKI. Ewakuujący się właśnie  z tego tonącego okrętu jego kapitan Marcin Hycnar w jednym z pożegnalnych wywiadów był łaskaw stwierdzić, że w  roku 2020 mamy do czynienia z sytuacją skrajnie niekorzystną i groźną. Z 6 premier, które planowałem zrealizujemy 2. I to jest pytanie o to co dalej. Tym bardziej, że pan prezydent rokrocznie ma ten sam pomysł żeby tarnowskiej kulturze obcinać fundusze...  No cóż, nigdy nie podejrzewałem, że pan dyrektor Hycnar ma duszę wojownika i będzie walczył o uratowanie i przetrwanie tarnowskiej sceny. Chociaż z drugiej strony,  na taki "teatr", jaki od kilku lat On i jego poprzednik realizowali w Tarnowie - szkoda pieniędzy i czasu.  

Czytaj więcej...

Marzec 1968 w Warszawie i Tarnowie

czyli spektakl, który zmienił wszystko...

Wydarzenia pamiętnego marca 1968 r. do dzisiaj owiane są sztuczną mgłą tajemnicy i niedomówienia i coraz bardziej przechodzą w starannie zaplanowany polityczny niebyt. I mało kto pamięta, że w tej kolejnej batalii z opresyjnym systemem PRL brali udział również tarnowianie, a nasze miasto, pomimo, że nie było w nim rodzimych studentów, stało się polem bitewnym w tej konfrontacji. Głównie za sprawą młodzieży szkół średnich i grupki krakowskich studentów, którzy animowali tamte marcowe "gry uliczne". Miałem wtedy 18 lat i byłem w klasie maturalnej dawnego Technikum Ekonomicznego przy ul. Bema. Pamiętam wielki wiec na Placu Kazimierza i patriotyczne "Dziady" pod pomnikiem Adama Mickiewicza. Pamiętam, jak po złożeniu kwiatów ruszyła na nas milicja, brutalnie pacyfikując to nielegalne zgromadzenie. Pamiętam, jak pośpiesznie budowaliśmy barykadę z ławek i koszy vis za vis  Kawiarni Tatrzańskiej na ulicy Krakowskiej. Pamiętam, jak później ławą uciekaliśmy gonieni przez obrzucającymi nas petardami z gazem łzawiącym i pałującymi kogo się dało MO i ORMO. Szczególnie dobrze pamiętam złapanego wówczas początkującego tarnowskiego poetę i młodego opozycjonistę Jerzego Barczyńskiego, mojego przyjaciela... Po procesie, podczas którego występowałem jako świadek obrony, Jurka skazano na więzienie, uniemożliwiono debiut literacki i podjęcie studiów... Już nigdy potem nic podobnego się nie zdarzyło w naszym galicyjskim miasteczku, nawet za czasów Solidarności!    

Czytaj więcej...

„Boznańska. Non finito”

Kim naprawdę była Olga Boznańska?

Olga Helena Karolina Boznańska herbu Nowina (ur. 15 kwietnia 1865 w Krakowie, zm. 26 października 1940 w Paryżu) – to wybitna polska malarka, portrecistka, przedstawicielka modernizmu; od 1898 zamieszkała w Paryżu, członkini szkoły monachijskiej, Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (1898) i Société nationale des beaux-arts (1901).  Malowała głównie w pracowni. Częstym motywem jej obrazów są wnętrza pracowni lub widoki z okna. Była też autorką świetnych martwych natur i pejzaży. Dziś kojarzymy ją głównie z portretem – wnikliwą, psychologiczną obserwacją modela, penetrującą najgłębsze zakamarki jego duszy.  I to portrety przyniosły jej największą sławę. Na jej portretach pojawiały się wielkie nazwiska jej czasów, m.in. Henryk Sienkiewicz, Artur Rubinstein, Émile Verhaeren czy Louis Vauxcelles. Odnosząca sukcesy w życiu zawodowym artystka, nie znalazła ich w życiu prywatnym. Tę fenomenalną, acz teraz nieco zapomnianą malarkę przypomniała nam ostatnio Angelika Kuźniak w książce "Boznańska. Non finito". Zapraszamy do przeczytania niezwykłej  recenzji - niezwykłej, ponieważ napisanej przez dwoje autorów. Są nimi  Agnieszka Winiarska związana z Teatrem Nie Teraz i Marcina Mieteń z Warszawy.

Czytaj więcej...

Koronawirus i duszy i ciała

Czego naprawdę boi się świat?

Koronawirus zdołał nas przestraszyć. Do tego stopnia, że wielu wpadło w panikę, rzucają się na zakupy czy zamykają w domach, bez wyraźnego powodu. Zamykane są kościoły i odwoływane Msze Święte. Komunia Święta na rękę, kropielnice bez wody a wierni bez znaku pokoju.  Dlaczego wirus wywołał w nas tak gwałtowne reakcje? Skąd ten strach? Pół świata drży przed koronawirusem. Raczej nie dlatego, że jest to wyjątkowo przerażająca choroba, bo też zewnętrznie nie jest wcale tak straszna jak choćby dżuma czy trąd. Choć oczywiście jest bardziej niebezpieczna niż grypa, to jednak objawy paniki w społeczeństwach przekraczają już wszelkie granice rozsądku. Czego jednak świat przestraszył się najbardziej? To proste: śmierci.

Czytaj więcej...

Antoni Sypek: Wujek

Ryszard Zaprzałka: Taką perełkę znalazłem w swoim archiwum.

Wujek Jasiu był starym kawalerem. Nie interesowały go kobitki, ani też chłopcy. Szeptano w kamienicy, że w czasie walk u generała Maczka, czołg wujka Jasia najechał na minę, czy też został trafiony granatnikiem. Załoga ocalała, ale wujek został ranny w słabiznę... Czytam prace tarnowskich historyków. To spłodzą Encyklopedię, w której tacy ludzie jak mój wujek mają swoje biogramy. Pojawiają się Szkice Historyczne, pojawia się nadal Rocznik Tarnowski, a w nich niezmiennie o zamku na górze św. Marcina, o hetmanie, o rabacji, o średniowieczu, o lokacji miasta, o okresie międzywojennym, o czasach galicyjskich. To już wszystko dawno zostało napisane i przebadane. Działają w Tarnowie uczelnie wyższe, ludzie robią licencjaty, magisteria, piszą jakieś prace. Nikt nie odwiedza Oddziału IPN w Krakowie, czy w Rzeszowie. Nie powstają żadne książki o nieodległych przecież czasach. Nie pisze się o ofiarach stalinizmu, ani komunizmu w Tarnowie. Nikt nie publikuje rezultatów kwerend w IPN, nadal wokół nas działają szumowiny, beneficjenci tamtych czasów, nadal nie możemy poznać, kto w Tarnowie zachował honor, kogo w Tarnowie zmuszano, kto zaś lojalnie i gorliwie donosił na kolegów. Cisza, jak makiem zasiał. Nie ma lokalnego Cenckiewicza, ani Nowaka, czy Żaryna.

Czytaj więcej...

"Dobry duch" - Stanisław Rodziński

„Na początku mojej pracy jest zawsze wzruszenie...”

W ostatnią niedzielę, 8 marca 2020 r. o godz. 16 w prestiżowej tarnowskiej Galerii Sztuki „Hortar” przy ul. Legionów, odbyły się niezwykłe urodziny. Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy współczesnych, profesor Stanisław Rodziński obchodził tam swoje 80. urodziny. Na sędziwego twórcę oczekiwał okazały tort  a na licznie zgromadzonych gości i przyjaciół retrospektywna wystawa jego prac. Były  profesor i rektor krakowskiej ASP zaprezentował cały bogaty i różnorodny przekrój swojej oryginalnej twórczości. A ma w swoim dorobku obrazy olejne, akwarele, gwasze i pastele. Zajmuje się też tematyką religijną, przede wszystkim pasyjną. Wykonuje również prace rzeźbiarskie (cykl “Pieta”).  Profesor w imponującej formie fizycznej i intelektualnej wysłuchał licznych oracji i laudacji oraz gratulacji i mini koncertu akordeonowego… Wzniesiono stosowne toasty i podzielono się urodzinowym tortem. Było ekskluzywnie i artystycznie oraz nieco sentymentalnie, wszak profesor od lat jest związany z Tarnowem, a szczególna przyjaźń łączy Go z Galerią Hortar i jej właścicielami, znanymi mecenasami i filantropami -  rodziną państwa Kopczyńskich... 

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.

 Proof . proof . view source