Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Książka przy porannej kawie

czyli Agnieszka Winiarska recenzuje...

Tym razem, nasza stała współpracowniczka, aktorka Teatru Nie Teraz, znanego w całej Polsce ze swoich znakomitych spektakli m.in. "Ballada o Wołyniu" czy "Wyklęci", ceniona i nagradzana poetka, wzięła na swój literacki warsztat „Córki Wawelu. Opowieść o jagiellońskich królewnach". Książkę, starannie wydaną przez Wydawnictwo Literackie, będąca wspaniałą lekcję historii i fascynującą opowieść o szesnastowiecznych kobietach. Anna Brzezińska utkała przepiękną opowieść o czasach ostatnich Jagiellonów. Królewny dorastały w XVI-wiecznej rezydencji na Wawelu, który był zupełnie inny niż obecne tam muzeum.

Czytaj więcej...

BYŁ SOBIE BLUES 2019

czyli XIV Letnie Spotkania Z Bluesem

Po raz czternasty Tarnowskie Centrum Kultury zaprasza na letnie spotkania z bluesem "Był Sobie Blues", które po raz drugi odbędą się w Amfiteatrze Letnim (wcześniej scena była na Rynku). W tym roku w dniach 1 – 16 sierpnia, animator przedsięwzięcia, charyzmatyczny tarnowski muzyk – pieśniarz, kompozytor, poeta oraz ceniony animator kultury Wojtek Klich, do udziału w festiwalu zaprosił: Łukasza Wiśniewskiego & Piotra Grząślewicza, Drum Syndrome, Łukasza Jemiołę, Sosnowskiego, Hard Rockets Trio, Macieja Miecznikowskiego, Riffertone, BlackJob, Highway. Formuła Letnich Spotkań z Bluesem jest podobna, jak dotychczas. W czwartki koncerty kameralne przed muszlą pt. "Sam na sam z bluesem" z udziałem duetu Łukasz Wiśniewski & Piotr Grząślewski, Sosnowski, Riffertone. W piątki natomiast, w amfiteatralnej scenerii będzie już nieco głośniej i bardziej energetycznie za sprawą Drum Syndrome, Łukasza Jemioły, Hard Rockets Trio, Macieja Miecznikowskiego z zespołem Wojtka Klicha, BlackJob i Highway. Po piątkowych koncertach dla najwytrwalszych sympatyków bluesa animator bluesowych spotkań i Stowarzyszenie Przepraszam zapraszają do Rynku 9 (dawne Piano) na jam sessions.

 

Czytaj więcej...

Dla was pieśń moja i łzy moje

Antyczni, nadzy i ogromni,
Zastygli w krzyk kamiennych warg,
Których na łukach tryumfalnych ark
Ustawią kiedyś w rząd potomni,
Bohaterowie wielkich dni,
O was historia nie zapomni
Ziarno męczeńskiej waszej krwi
I posiew cierpień
I uniesień
Na nowy Sierpień,
Nowy Wrzesień,
Na nowych dni sześćdziesiąt trzy.

Taki hołd niezłomnemu miastu składał poeta Antoni Słonimski. Figura Chrystusa sprzed kościoła św. Krzyża przetrwała Powstanie. Niemcy strącili ją z cokołu dopiero po jego upadku. Leżący na bruku Chrystus, obciążony krzyżem, wskazujący niebo, stał się jednym z symboli hekatomby stolicy. 1 sierpnia mija kolejna 75 rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego, które było czasem największego bohaterstwa w tysiącletnich dziejach stolicy. Niemcy zabijali w Warszawie wszystkich, od małych dzieci po starców, z jednakowym okrucieństwem. W Powstaniu wziął udział kwiat młodzieży. Był to czas wielkiej odwagi, patriotyzmu, poświęcenia i przyjaźni. Ale także czas wielkiej modlitwy... . Przeprowadzone w ramach Akcji „Burza” Powstanie Warszawskie było największą operacją militarną polskiego podziemia. Również w Tarnowie odbyły rocznicowe uroczystości i rozległ się dźwięk syren.

Czytaj więcej...

Historyjki wakacyjne Antoniego Sypka

Dawno mnie nie było w tym miejscu...
 
Tyle już lat Ogród Miejski zwany także Parkiem Strzeleckim, zachwyca tarnowian. 100 lat temu zaliczał się do piękniejszych w Galicji. Magistrat zatrudniał ogrodnika miejskiego, w radzie miasta działała Komisja parkowa, wszystko po to, aby Park był piękny, aby tarnowianie mogli na chwilę opuścić smrodliwe miasto (centrum dzisiejsze), gdzie dwa potoki Wątok i szczególnie Młynówka czyniły powietrze miejskie nie do zniesienie. Przemieszczano się tamże za pomocą fiakrów czyli popularnych dorożek, które cieszyły się na pocz. XX wieku zła sławą nie tylko w Tarnowie, ale daleko poza granicami miasta. Nie chodziło nawet o zawyżanie ceny za kurs, za kluczenie po mieście w celu większej taksy, skąd my to znamy w dobie taxi. Fiakrzy tarnowscy zajmowali się, niestety, także sutenerstwem. Dowozili siłą na meliny, czy do klientów, przybyłe do Tarnowa wiejskie dziewczęta. Nie znały one miasta, ani czyhających tutaj niebezpieczeństw z reguły natury moralnej nazwijmy to, seksualnej po prostu. To było na porządku dziennym owo czyhanie na niewinne dziewuszki.

Czytaj więcej...

Abdykacja Franciszka już wkrótce... ?

Gdy 13 marca 2013 r. stojący na balkonie papieskim kard. Bergoglio wypowiedział charakterystyczne „buongiorno”, świat zamarł… Jedni z zachwytu, inni z przerażenia. Pierwszy w historii papież z kontynentu południowo amerykańskiego przejął urząd świętego Piotra. Przez pierwsze dwa lata pontyfikatu dominująca większość społeczeństwa miała „ubogiego Franciszka” niemalże za papieża marzeń. Zwłaszcza gdy porównywano go z zakłamanym, wykreowanym przez mainstream wizerunkiem poprzednika. Przez pierwsze dwa lata oblicze papieża zdobiło niemalże wszystkie okładki poważnych i mniej poważnych czasopism. Nareszcie papież, który mówi ludzkim głosem, „papież ubogich”, „duszpasterz”… Niekończące się laudacje. Można było mówić o pewnym hurraoptymizmie wśród wiernych. Ale byli i tacy, którzy od początku wróżyli niebezpieczeństwo. Przyznam… ja do nich nie należałem. Po dwóch latach od wyboru „efekt Franciszka” prysł niczym sztucznie napompowana bańka mydlana. Do pieca dołożył Antonio Socci, który dowodzi, że wybór Bergolio na papieża był nielegalny (por. książka Non e Francesco). Czyżby świat zrozumiał, kim jest ubrany w populistyczne szaty biskup z Argentyny? Statystyki nie kłamią. Liczba wiernych na środowych audiencjach spadła w ciągu dwóch lat o niemal 68 proc. Podobnie na modlitwach „Anioł Pański” i innych spotkaniach. Odpływ wiernych od Franciszka jest widoczny gołym okiem. Czym katolikom podpadł duchowny z Buenos Aires? Czyżby i on, podobnie jak nuncjusz Migliore, szykował się do ewakuacji z Watykanu?

Czytaj więcej...

Nie odchodź mnie

Są dwa sposoby, aby być dobrym Polakiem i przyzwoitym człowiekiem - pisze Tomasz A. Żak, znany reżyser i publicysta.  Po pierwsze wystarczy mieć łaskę wiary, bez której polskość, jako taka, nie istnieje. Po drugie, koniecznym jest wiedzieć i rozumieć, że oprócz wiary w Pana Boga naszą tożsamość konstytuuje polska historia wpisana również w jej kształt przedrozbiorowy. I tutaj pojawić się muszą nieobecne od 1945 roku tak w edukacji, jak i w tzw. społecznej świadomości - Kresy. Bez tego, co definiuje sobą Rzeczpospolita Obojga Narodów, jest nas ledwie pół, a może nawet tylko ćwierć. Od lat uczę ludzi młodych. Przede wszystkim uczę teatru, ale jednocześnie, niejako równolegle, uczę ich historii, literatury, sztuki, geografii... Bo aktor, człowiek sceny mówiąc szerzej, nie może być tylko małpą czy papugą. A jeszcze do tego uczę podstaw katechizmu, który – pomimo wpisanych w program szkolny lekcji religii - jest nieobecny w uczniowskich głowach. Zresztą z wiedzą na temat rudymentarnych prawd wiary mają poważny kłopot także rodzice moich uczniów.

Czytaj więcej...

Tajemniczy świat sacrum

W środę 24 lipca o godz. 16.00 w sali wystaw czasowych Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie odbył się wernisaż obrazów i rzeźb ceramicznych Eugeniusza Molskiego „Piękne Madonny. Śliczne Anioły”. Prace artysty są prezentowane w ramach cyklu „W kręgu sacrum”. Kolejna wystawa artysty w Tarnowie to pokłosie wielu jego podróży po sanktuariach i muzeach świata. Madonny i anioły, które szczególnie mocno zapadły mu w pamięci i w sercu, przenosi w swojej artystycznej stylizacji na własne dzieła sztuki.  Eugeniusz Molski to prawdziwy wulkan energii, bardzo dynamiczny, twórczy i wierny swoim niepowtarzalnym Aniołom i Madonnom będących artystycznym motywem (credo) jego twórczości. – Przybywając na wystawę my również wyniesiemy w sercu tę przemieniającą moc sztuki, która działa przez twórczość Molskiego, tym bardziej że na wystawie oprócz Madonn z najbardziej odległych zakątków świata, znajdziemy dobrze znane nam Madonny – mówił otwierając wernisaż ks. Piotr Pasek, dyrektor Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie.

Czytaj więcej...

Wygnaniec rzeczywistości, outsider świata

z cyklu - Ewa Tomasik recenzuje

Wiersze zawarte w najnowszym tomiku poezji Ryszarda Smagacza „Smagany wierszem” łączy konsekwentnie budowany wizerunek bohatera lirycznego i osoby mówiącej w jednym, a pewnie i po części autora – poety, człowieka kultury, wrażliwca, ale i człowieka czynu. Nie można się oprzeć porównaniom z innym współczesnym bohaterem lirycznym, powszechnie znanym – Herbertowskim Panem Cogito. Już pierwszy z tomiku wiersz, lapidarny w formie i oszczędny w treści kojarzy się z „Przesłaniem Pana Cogito”. Utrzymany w tonie inwokacyjnym zachęca czytelnika – człowieka myślącego, poetę, śmiertelnika do afirmacji treści, minimalizacji formy, która tak łatwo może zniekształcać i wprowadzać w błąd. Dlatego trzeba słowo trzymać w ryzach, musi ono być odbiciem życia, wyrazicielem myśli, elementem wtórnym.

Czytaj więcej...

Naklejki

Czy Jezus przykleiłby naklejkę 'Strefa wolna od LGBT' na domu Świętego Piotra?

Tomasz Terlikowski ostatnio zaskoczył. Uznał, że wydanie przez Gazetę Polską nalepek z napisem "Strefa wolna od LGBT" to nie tylko zły pomysł, ale pomysł sprzeczny z Ewangelią. Stwierdził bowiem, że katolikom nie spodobają się naklejki "strefa wolna od katolików". Takie podejście zaskakuje, bo przecież chodzi tu o sprzeciw wobec konkretnej ideologii, która jest sprzeczna z Ewangelią. Katolik nie może być antysemitą, antygejem, anty-LGBT, anty-kimkolwiek! Bycie "antyktosiem" oznacza że pogardza się drugim człowiekiem a tego robić nie wolno! Pogarda to grzech! Czy ktoś ma pretensję do Żydów o restauracje koszerne, wolne od jedzenia niekoszernego? Przecież to czysta mowa nienawiści wobec amatorów wieprzowiny. Z drugiej strony: może być np strefa wolna od pornografii, alkoholu, narkotyków to i może być wolna od LGBT. Nie oznacza to jednak zakazu wstępu, ale zakaz praktykowania, jawnej manifestacji. I tyle.  

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.