Pegazem po Tarnowie - 610
=========================
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Nobliści drugiej kategorii
A przecież - Polska to skrzyżowanie Europy, być może jej serce...
Polskie źródła podają, że jest tylko sześciu polskich laureatów Nagrody Nobla: Henryk Sienkiewicz, Władysław Reymont, Maria Skłodowska-Curie (znana na świecie jako Marie Curie), Lech Wałęsa, Czesław Miłosz i Wisława Szymborska. Teraz do tego ekskluzywnego grona dołączyła Olga Tokarczuk. Aliści to nie do końca prawda. Oficjalny spis noblistów zawiera bowiem 16 nazwisk. Nie ma w nim takiej kategorii jak „Żydzi”, a nagrodzonych klasyfikuje według kraju pochodzenia lub ich zamieszkania. Dlaczego dwunastu noblistów Polska nie chce uważać za Polaków? Ośmiu z nich posiadało obywatelstwo polskie i zdobywało w Polsce wykształcenie. Język polski był dla nich językiem macierzystym lub drugim najważniejszym. Dla porównania dodajmy, że Maria Skłodowska-Curie nigdy nie miała polskiego obywatelstwa. Początkowo była obywatelką Rosji, potem Francji, a Polskę opuściła na zawsze w wieku 24 lat. Czesław Miłosz przez wiele lat posiadał tylko obywatelstwo litewskie, pisał sporo po angielsku. Bardzo dziwne! Chociaż oficjalny spis noblistów wymienia nieobecną w polskim obiegu 12. jako polskich noblistów, to Polska, która przecież wśród krajów europejskich ma najmniejszą liczbę noblistów w stosunku do liczby ludności, oficjalnie się do nich się nie przyznaje. Warto więc przy okazji Nobla dla Olgi Tokarczuk przypomnieć polskich noblistów, o których ich ojczyzna - Polska nie pamięta.
"Czuły narrator"
Świat umiera, a my nawet tego nie zauważamy
To tytuł mowy noblowskiej wygłoszonej po polsku przez Olgę Tokarczuk wczoraj, w sobotę 7 grudnia o godz. 17.45 w siedzibie Szwedzkiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Zdaniem wielu to najważniejszy moment tygodnia noblowskiego. Ważniejszy nawet od ceremonii wręczenia Nagród Nobla. Olga Tokarczuk została laureatką literackiego Nobla za rok 2018. To pierwszy literacki Nobel dla Polaka od 23 lat, gdy w 1996 roku otrzymała go Wisława Szymborska. Jak podała Szwedzka Akademia, Tokarczuk otrzymała nagrodę "za wyobraźnię narracyjną, która z encyklopedyczną pasją prezentuje przekraczanie granic jako formę życia". O czym mówiła Olga Tokarczuk? O Internecie, Instagramie, zmianach klimatu i ekologi. Tokarczuk mówiła o chaosie informacyjnym otaczającego nas świata, ciemnych stronach powszechnego dostępu do wiedzy, serialach i miejscu literatury we współczesnym świecie. I nie było tam śladu doraźnej polityki. Zaangażowania w toczoną bezpardonowo wojnę polsko – polską. Cały jej wykład był mistrzowski co do formy i treści - było w nim wszystko: literatura, filozofia, diagnoza cywilizacji i geniusz prywatnej narracji. To było wielkie wołanie o człowieka – czułego narratora i ewangeliczne przypomnienie, że na „Na początku było słowo” , co „Bóg uznał za dobre”…
Hej, dziewczyno!
To tytuł najnowszej książki tarnowianki (z kilkuletnią przerwą na Kraków), Patrycji Mnich, będącej opowieścią o kobietach i dla kobiet. To historia pokazująca, że siła jest kobietą, że życie bywa wielobarwne, ale też całkiem szare i prozaiczne. Wreszcie to książka o poszukiwaniu sensu, odkrywaniu kobiecości i starzeniu się. Ukazała się całkiem niedawno w wydawnictwie Papierowy Motyl. Jej autorka jest bardziej rozpoznawalna w Tarnowie jako Patrycja Nowak , córka znanych przed laty animatorów i twórców kultury. Krzysztof Nowak, był niegdyś znanym dziennikarzem tygodnika TEMI, a później kierownikiem literackim tarnowskiego teatru, twórcą kabaretowym i autorem piosenek… Zaś Grażyna Nowak, to znakomita menedżerka kultury, przez całe lata związana z Solskim, gdzie pełniła m.in. funkcję wicedyrektora. Oboje przez czas jakiś byli kustoszami i mieszkańcami urokliwego dworku w Dołędze, z którego uczynili prężny ośrodek kultury. Obecnie, obie panie – Grażyna i Patrycja utworzyły i prezesują Fundacji i kropka. To był szczęsny czas także dla mnie, pracowałem wówczas w teatrze, próbowałem swoich sił w poezji i dziennikarstwie, bywałem w ich domu… Pisząc to, uświadomiłem sobie, że Patrycję poznałem kiedy nie chodziła jeszcze do szkoły!
Literatura nigdy nie była dla każdego
Powiedziała przed rokiem, dokładnie w poniedziałek 7 maja tegoroczna polskojęzyczna laureatka Literackiej Nagrody Nobla - wrocławska pisarka Olga Tokarczuk, podczas jubileuszowej edycji „Spotkań z Humanistyką”, w auli PWSZ w Tarnowie. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń kulturalnych w mieście zwasalizowanym przez PO. Wszystko za sprawą gościa, który uświetnił kolejną odsłonę Spotkań. Była nim jedna z najpopularniejszych i najbardziej poczytnych polskich pisarek. Olga Tokarczuk, laureatka wielu prestiżowych nagród (m.in. NIKE i Bookera), mająca od lat ugruntowaną wysoką pozycję w panteonie polskiej literatury współczesnej, a teraz, jak się okazuje także światowym. I to pomimo bardzo kontrowersyjnego, często niełatwego odbioru swoich książek i zdecydowanie lewicowych - obecnie "niepoprawnych politycznie" konotacji. Autorka 17 powieści, tłumaczonych na ponad 20 języków, m.in.: „Biegunów”, „Ksiąg Jakubowych”, czy wydanych kilkanaście dni wcześniej (18 kwietnia) „Opowiadań bizarnych” przyjechała do Tarnowa na zaproszenie Instytutu Humanistycznego PWSZ otwierając swoim spotkaniem cykl imprez przygotowanych z okazji 20-lecia powstania tarnowskiej uczelni. To ciekawe spotkanie poprowadzili: profesorowie Teresa Wilkoń i Andrzej Borowski oraz Piotr Nadolnik. Szkoda tylko, że nikt wówczas nie zwrócił uwagi na tarnowski wątek, jednej z najgłośniejszych (głównie z powodów poza literackich) powieści O. Tokarczuk „Księgi Jakubowe” (ponoć nagrodzone Noblem dzieło nie zostało jeszcze przełożone na angielski!), w której przywraca swoją narracją niesłusznie zapomnianą, związaną z Tarnowem postać wybitnej poetki czasów saskich E. Drużbackiej – „Sarmackiej Muzy” i Polskiej Safony”, którą obecnie przypomina jeno skromna uliczka poniżej popularnego Burku. Ps. A ja, podobnie jak wicepremier i minister kultury Piotr Gliński, nie doczytałem do końca ani Biegunów, ani Ksiąg Jakubowych, i to nie tylko z powodu ich objętości... No, cóż - literatura nigdy nie była dla każdego.
| |||||
| |||||
|
