Pegazem po Tarnowie
Pierwsza premiera on - line grudzień 2020
dworek M. Konopnickiej w Żarnowcu
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Tomek Habiniak
apel w sprawie wystawy -
a jednak się odbędzie!
Z nowym rokiem i na przekór lockdowni, BWA podjęło, po wymuszonej pandemią półrocznej przerwie, prace nad przygotowaniem retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Na razie trwają prace nad katalogiem, który opracowuje Joanna Janik, zaś sama ekspozycja planowana jest na drugie półrocze br. W związku z czym ponawiamy apel o wypożyczenie grafik, rysunków oraz innych prac tego wyjątkowego w artystycznym pejzażu Tarnowa artysty.
Przed rokiem pisaliśmy o tym tak:
W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. 0dszedł 5 stycznia i z tej okazji w specjalnie poświęconym mu tekście napisaliśmy, że to pora najwyższa pomyśleć o zorganizowaniu pośmiertnej wystawy jego unikalnych prac... I oto słowo ciałem się staje bowiem na nasz apel pierwsze odpowiedziało nasze Biuro Wystaw Artystycznych i w osobie Piotra Kukli, działającego w imieniu dyrektor Ewy Łączyńskiej-Widz, proponując przygotowanie retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Jej otwarcie odbędzie się w dniu 17 września w siedzibie BWA w ramach rozpoczynającej się wtedy kolejnej edycji Festiwalu Komedii TALIA. Przygotowanie ekspozycji wraz z ekskluzywnym katalogiem wymaga ogromnej pracy organizacyjnej, a czasu jest naprawdę niewiele, stąd apel kuratora wystawy Piotra Kukli o wypożyczenie prac Tomka, głównie karykatur, które można składać w recepcji BWA w pałacyku w Parku Strzeleckim lub ustalać ich odbiór z naszą redakcją - kom. 795 206 706, adres emaliowy redakcja@
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
Doświadczyć granicy
Recenzja książki ,,Wymazana granica. Śladami II Rzeczpospolitej”
Tomasz Grzywaczewski bierze na swój warsztat opowieść o Kresach i ja się zastanawiam, - pisze tarnowska poetka i aktorka Agnieszka Winiarska, od lat związana z Teatrem Nie Teraz, co z tego wyniknie – zanotowałam w listopadzie, w dniu premiery reportażu, który w swym założeniu ma przeprowadzić czytelnika przez dawne granice II Rzeczpospolitej. Byłam świeżo po lekturze ,,Wędrownego zakładu fotograficznego” Agnieszki Pajączkowskiej (Wydawnictwo Czarne) i nie wyobrażałam sobie, że mogę przeczytać coś bardziej inspirującego niż jej opowieść o terenach przygranicznych. A jednak! Książka Grzywaczewskiego ma kilka niezwykle mocnych punktów, które sprawiają, że jej lektura, mimo że jest wymagająca nawet dla czytelnika obeznanego z poruszaną tematyką, to prawdziwy emocjonalny i merytoryczny rollercoster. I dlatego warto. Ale nie tylko!
Teatr Nie Teraz strażnikiem pamięci
czyli filmowe urodziny autora „Dnia Gniewu”
Dokładnie 115 lat temu – 3 stycznia 1906 roku w Tarnowie urodził się i ukończył Męskie Gimnazjum Roman Brandstaetter (zmarł 27 września 1987r. w Poznaniu), jeden z największych judeochrześcijańskich pisarzy polskich, poeta i dramaturg, tłumacz i wybitny znawca Pisma św. Autor, m.in. czterotomowego dzieła „Jezus z Nazaretu” i słynnego „Psałterza”, a także m.in. dramatu pt. „Upadek kamiennego domu”, który w 2006 r. z okazji 100. rocznicy urodzin pisarza wystawił tarnowski teatr (premiera 17.06.) w reżyserii innego wielkiego mistrza rodem z Tarnowa, prof. K. Brauna, ze znakomitą kreacją Teresy Budzisz-Krzyżanowskiej w roli matki. To drugi powrót znakomitego pisarza na deski tarnowskiej sceny. Wcześniej, było to w 1957 r., gdy w tarnowskim teatrze prezentowano jego sztukę "Milczenie", której premierę zaszczycił osobiście. Zaś w 2013 r. zespół tarnowskiego Teatru Nie Teraz dał w dąbrowskiej Synagodze premierę „Dnia Gniewu” tego autora, w reż. T. A. Żaka. Spektakl ten wznowiono w nieco zmienionej wersji w roku 2020 w nowej siedzibie TNT w Ośrodku Praktyk Artystycznych w Maszkienicach. A w tym roku zapis tego dramatu ukazał się na płycie CV, jako dodatek do Biuletynu IPN. Poza tym w Tarnowie jest jedyna w Polsce szkoła nosząca imię wielkiego pisarza – Gimnazjum Nr 11 przy ul. Szujskiego, a na Paskówce jedna z ulic nosi jego imię. No i na rogu ulic Wałowej i Rybnej od kilku lat stoi „menelski pomnik” R. Brandstaettera dłuta tarnowskiego rzeźbiarza J. Kucaby. A niedaleko Tarnowa, w słynnym ośrodku duszpasterskim poznańskich dominikanów na Jamnej, stworzonym przez zmarłego 21 grudnia ub. r. o. J. Górę, jest izba pamięci pisarza, który regularnie bywał w poznańskim klasztorze i którego przyjaźnią cieszył się charyzmatyczny twórca Lednicy.
Wanda Józefa Schab
We wtorek 22 lutego minęła okrągła 10 rocznica śmierci, jednej z ostatnich poetek zamierającego już, niestety, ruchu pisarzy ludowych. Absolwentka Żeńskiego Gimnazjum im. Błogosławionej Kingi w Tarnowie. Autorka czterech tomów poezji. Zmarła we wtorek, 22 lutego 2011 roku wieku 81 lat w Lisiej Górze. I chociaż prawie całe swoje pracowite życie przeżyła w tej podtarnowskiej wsi, urodziła się w Tarnowie w 1929 r., gdzie spędziła dzieciństwo i gdzie ukończyła prestiżowe wówczas żeńskie Gimnazjum błogosławionej Kingi. W 1949 roku pani Wanda wraz z mężem Tadeuszem, z zawodu krawcem, na ponad rok wyjechała do Trzebnicy aby po powrocie osiąść już na stałe w Lisiej Gorze, aktywnie włączając się w życie swojej małej ojczyzny. Pracowała m.in. w Banku Spółdzielczym i Lecznicy Zwierząt, prowadziła wiejską klubokawiarnię i była radną. To wszystko łączyła z pracą w małym przydomowym gospodarstwie rolnym. Zawsze ciężko pracowała, wychowała pięcioro dzieci, doczekała wnuków, a nawet prawnuków. Wszystko bliskim darowała. I kiedy powinna odpocząć zaczęła pisać wiersze, proste jak życie które prowadziła, piękne jak serce… .
TO JUŻ ROK...
Jak nie ma wśród nas Antoniego Sypka. Ta wiadomość lotem błyskawicy obiegła w czwartkowy poranek, 13 lutego 2020 r. , przedwalentynkowy Tarnów – Jego Tarnów… Miał 74 lata. Od dawna chorował, częste ostatnio pobyty w szpitalu przeplatały się z okresami względnej „stabilizacji” choroby toczącej jego organizm. Powiedzieć, że był historykiem miasta Tarnowa i regionu, działaczem społecznym i samorządowym oraz animatorem kultury, że był założycielem i prezesem Komitetu Opieki nad Starym Cmentarzem w Tarnowie (do niedawna organizował zbiórki na ratowanie jego nagrobków), że pisał książki o Tarnowie, jego szkołach, instytucjach, kawiarniach, osobach zasłużonych dla miasta i regionu, że był autorem niezliczonej liczby artykułów o historii Tarnowa i jego okolicy – to nic nie powiedzieć! Sypek to człowiek – instytucja. Jego dorobek wydawniczy mógłby wystarczyć na kilka habilitacji. Przed rokiem odszedł jeden z ostatnich, co tak o historii swojej małej ojczyzny prawił… Niezrównany gawędziarz i facecjonista, erudyta, zakochany w górach i niezwykle rodzinny (słynne jesienne rajdy)… mój przyjaciel! - Tak myślę, że jak już było pisane Tacie umrzeć – pisze na fb jego godny następca, syn Wojciech Sypek, to z terminem zdążył... można powiedzieć.
| |||||
| |||||
|
