Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
"Przedłużenie czasu
czyli moje życiem spełnione…”
To tytuł najnowszej książki z cyklu „Tarnoviana”, jaka ukazała się ostatnio w tarnowskiej oficynie wydawniczej SCAN. Tarnowska historiografia XIX i XX wieku – pisze we wstępie znany historyk i filantrop Antoni Sypek, jest uboga w literaturę pamiętnikarską czy wspomnieniową. Wywiad rzeka, czyli rozmowy Ryszarda Zaprzałki z panią Rudolfiną Cichocką, w jakiś sposób lukę tę zapełnia. W ostatnim dziesięcioleciu ukazały się wspomnienia znanych tarnowskich lekarzy: Adama Wisza, Józefa Bossowskiego, Andrzeja Gontaszewskiego czy inżyniera budownictwa Tadeusza Kowalskiego. Bohaterka książki, 92-letnia Rudolfina Irena Cichocka po mężu Gandziarska wspomina w niej całe swoje życie, związane przez lata także z Tarnowem i Mościcami. Ma doskonałą pamięć, humor, dowcip. Przytacza szereg anegdotek związanych z Tarnowem czy z ludźmi znanymi w Tarnowie bądź w Mościcach. To największy atut jej wspomnień. Życie pani Zofii wypełniło się szczęściem. Mogła dożyć sędziwego wieku, zachować pamięć, żyć w otoczeniu córek, wnuków i prawnuków – całej rodziny. Właśnie dla nich zdecydowała się opowiedzieć Ryszardowi Zaprzałce, doskonałemu znawcy literatury, teatru i poecie tarnowskiemu, historię swojego długiego życia. Zdecydowała się być bardzo szczera i otwarta. Wyraziła zgodę na wspomnienia spełniając prośbę córki Małgorzaty i wnuka Jakuba. To oni bali się, że wiele szczegółów z historii rodziny, odejdzie kiedyś w niepamięć. Wykazali więc dbałość o historię rodziny, o historię ich małej ojczyzny i historię tej Wielkiej Ojczyzny, czyli Polski. Rzecz się dobrze czyta, jest interesująco zredagowana i elegancko wydana.
Kwadrans w księgarni
Jak kupić książkę na Święta i nie zwariować
Stało się. Przed nami grudzień – czas prezentów, pieczołowicie wybieranych upominków albo odwrotnie, podarków kupowanych naprędce, w Black Friday czy przypadkiem, bo dobra cena, bo okazja, bo będzie z głowy…Niby dlaczego ma być z głowy? Przecież nie ma nic złego w tym, że jest trudniej wybrać prezent dla ludzi, których znamy. Jeżeli nie satysfakcjonuje nas kupienie dla nich czegokolwiek – to świetnie, bo oznacza, że naprawdę nam zależy. A co powiecie na odwiedziny w księgarni? Może to właśnie tam traficie na odpowiednią książkę dla babci czy wujaszka, który zawsze ze zdziwieniem podnosi brew, gdy próbujecie mu opowiedzieć o swoich ostatnich literackich zdobyczach.Zapraszam - pisze Agnieszka Winiarska, aktorka i poetka, na krótki książkowy poradnik przedświąteczny. W mojej opinii książka wciąż jest świetnym prezentem. Trzeba jednak wybrać odpowiednią. Podejmijcie ten trud.
Tarnowska Książnica
Jubileusz 110-lecia istnienia obchodzi w tym roku Miejska Biblioteka Publiczna w Tarnowie. Inicjatorem jej powstania w 1908 roku był nauczyciel gimnazjalny i prezes Polskiego Towarzystwa Demokratycznego w Tarnowie, Kacper Ciołkosz. Uroczyste obchody miały miejsce w ubiegły piątek, 16 listopada, o godz. 14 w Sali Lustrzanej. W imieniu prezydenta Tarnowa, Romana Ciepieli życzenia bibliotekarzom złożyła zastępca prezydenta, Jadwiga Stankiewicz. Jubileuszowe życzenia przekazali także. przedstawiciele innych małopolskich bibliotek, tarnowskich instytucji kulturalnych, współpracujących z MBP Zakładów Karnych w Tarnowie i Tarnowie-Mościcach oraz przewodnicząca Komisji Kultury i Ochrony Zabytków Rady Miejskiej w Tarnowie, Anna Krakowska. Podczas uroczystości nagrodami prezydenta Romana Ciepieli uhonorowane zostały dwie tarnowskie bibliotekarki: Barbara Witek oraz Ewa Jasiewicz-Kargól. Oficjalną część uroczystości zakończyły prelekcje o historii i współczesności MBP, wygłoszone przez Krzysztofa Moskala i Katarzynę Sikorę. Zaś artystyczne oprawił „Pan Cogito” Zbigniewa Herberta w mistrzowskiej interpretacji Anny Seniuk, której towarzyszyła harfistka Emilia Raiter.
Zobowiązani do pamiętania. "Dziewczyny z Wołynia" Anny Herbich
W 1939 roku sielskie życie na Wołyniu się kończy. Polska upada, zmieniający się okupanci sieją postrach. Jednak największe zagrożenie przychodzi ze strony, z której nikt się tego nie spodziewał. Sąsiadów. Kumów. Ukraińców. Wiedzeni banderowską wizja Ukrainy zaczynają mordować Polaków. Wołyńskie dziewczęta były jeszcze dziećmi, gdy rozpoczął się pogrom. Widziały śmierć rodziców, braci, sióstr i rzeź całych wsi. Słyszały błagania bezbronnych ofiar opętanych szałem mordu Ukraińców. Z dnia na dzień straciły nie tylko najbliższych, ale również swoją ojcowiznę. Dzieci przetrwały rzeź. Teraz opowiadają historię zamordowanych rodziców i dziadków. To temat nowej książki autorki bestsellerowych Dziewczyn z Powstania, Dziewczyn z Syberii i Dziewczyn z Solidarności. Recenzuje ją Agnieszka Winiarska - ceniona aktorka Teatru Nie Teraz i oryginalna poetka.
