Pegazem po Tarnowie - 590
Baśń, czyli marzenia się spełniają
Podobno młodzi ludzie już nie umieją marzyć..
To nieprawda, co udowadnia praca z kołem teatralnym w Gimnazjum nr 4 im. Jerzego Brauna.
Zamknięcie tegorocznych działań „kółka” to swoisty dyplom tych młodych aktorów. Niemal połowa tego składu to osoby, z którymi Teatr Nie Teraz (przede wszystkim Agnieszka Rodzik i Tomasz A. Żak) pracuje od trzech lat. Prace nad inscenizacją „Baśni o stalowym jeżu” Jana Brzechwy można śmiało nazwać dyplomem, bo jest swoistym podsumowaniem tych działań. „Baśń…” łączy w sobie większość ze środków, jakimi posługuje się teatr tak w wymiarze żywego planu, jak i teatru animacji (użyto w spektaklu lalek). „Baśń…” prowadzi nas w świat, w którym dobro jest nagrodzone, a zło ukarane, choć, aby to się stało to główny bohater musi o to mocno walczyć i być prawy. Taka opowieść porządkuje powichrzone emocje współczesnego świata i poprzez zaangażowanie się młodych aktorów w powstawanie przedstawienia, daje im wyjątkową szansę na przygodę, w której wspomniane wyżej marzenia po prostu mogą się spełnić. 28 kwietnia w Gimnazjum nr 4 miał miejsce pierwszy pokaz tego spektaklu, w którym biorą udział: Aleksandra Dziąćko, Julia Jachym, Aleksandra Kaleta, Julia Pańczyk, Wiktoria Wątroba, Bartłomiej Cup, Kamil Giebał oraz – niejako gościnnie – uczennica SP nr 9 – Magdalena Bodnarenko.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Poniżej publikujemy List Otwarty nadesłany przez Prezesa Reduty Dobrego Imienia Macieja Świrskiego będący odpowiedzią na list otwarty Richarda Allena odpowiedzialnego w Facebooku za obszar Europy Środkowej
Richard Allan
Vice-President Policy w regionie EMEA
Facebook Ireland
CC: Sheryl Sandberg
Chief Operating Officer at Facebook
W odpowiedzi na list otwarty, jaki wystosował Pan w związku z intensywną debatą w Polsce na temat tego, jakie treści Facebook dopuszcza a jakie usuwa, pragnę przedstawić Panu kontekst kulturowy, który być może został pominięty w analizach dotyczących bezpieczeństwa i nienaruszalności Standardów Społeczności w odniesieniu do weryfikacji postów i profili społecznościowych obecnych na Facebook w Polsce. W swoim liście pisze Pan o politycznej neutralności standardów Facebooka i o tym, że zabraniają one mowy nienawiści. Tymczasem w polskiej przestrzeni publicznej, jaką jest polska społeczność FB, od lat dla wszystkich mających niezmącony osąd rzeczywistości od dawna jest oczywiste, że administratorzy FB stosują nierówną miarę w stosunku do użytkowników. To nierówne traktowanie skierowane jest przeciwko tym użytkownikom FB, którzy zamieszczają lub próbują zamieścić treści konserwatywne, związane z religią katolicką, a także treści patriotyczne. Innym elementem tego zjawiska jest nie blokowanie przez administratorów, pomimo wielokrotnych zgłoszeń o naruszeniu standardów, treści znieważających polskich bohaterów walki o wolność, weteranów wojennych II wojny światowej i walki z komunizmem, profili w ohydny sposób znieważających Św. Jana Pawła II i Jezusa Chrystusa, profili propagujących treści komunistyczne i nazistowskie. W większości przypadków FB odpowiadał zgłaszającym, że te treści nie naruszają standardów. Jeśli chodzi o język nienawiści to znane są przypadki gdy użytkownicy o lewicowych poglądach obrzucali wyzwiskami użytkowników o poglądach konserwatywnych. Zgłoszenie takiej konwersacji do administracji FB także kończyło się informacją o „nie naruszaniu standardów”. Natomiast gdy użytkownicy o konserwatywnych poglądach zamieszczali informacje zawierające odniesienia do polskiej historii i symboliki – FB blokował tych użytkowników z powodu użycia „języka nienawiści”.
Ostatni Jubileusz
czyli historia POLDIMU – firmy, której już nie ma…
To historia także o tym, że miało być zupełnie inaczej, niż się stało. I dobrze się stało, że dwoje byłych pracowników tego przedsiębiorstwa: Anna Szymańczuk – drogowiec z 40-letnim stażem i literat oraz Tomasz A. Żak – Pełnomocnik ds. PR i Rzecznik Prasowy Spółki ale także znany reżyser i wzięty publicysta, podjęło heroiczny trud utrwalenia historii POLDIMU. Począwszy od powstania w roku 1952 aż po czerwiec 2012 czyli czas likwidacji firmy. Monografia ich autorstwa „Ostatni jubileusz” to ubrany w literacką formę i bogato ilustrowany opis 60-letnich dziejów tej znaczącej w mieście i regionie firmy, z jej wszystkimi wcześniejszymi mutacjami prawnymi i kolejnymi szyldami. Spółka była jedną z najstarszych i najbardziej zasłużonych firm w polskim drogownictwie. Nie tylko w Małopolsce ale także w województwach: podkarpackim, lubelskim, warmińsko–mazurskim, wielkopolskim, mazowieckim, łódzkim, świętokrzyskim, śląskim. Byłą, bo już jej nie ma. I o tym również jest ta ciekawie zredagowana i starannie wydana książka. Opowiada o ludziach drogi i w drodze, ich pracy która dla wielu była pasją i sposobem na życie. O tym, jak bardzo ta książka była potrzebna najlepiej świadczył prawdziwy tłum byłych pracowników POLDIMU, którzy pojawili się we wtorek 23 maja w Galerii Niebieskiej Miejskiej Biblioteki Publicznej w Tarnowie przy ul. Krakowskiej na promocji tej unikalnej książki - o ich firmie i o nich… .
Za stolikiem
Krakowskie życie literackie (i nie tylko) okiem tarnowianki Justyny Babiarz.
„Dobrym krytykiem jest ten, kto opowiada o przygodach swej duszy pośród arcydzieł.” /Anatol France/
Każde z wydarzeń kulturalnych, którego swoją wizję, stworzoną niejako właśnie podczas obserwacji „zza stolika”, tutaj opiszę ma inną atmosferę. Prowadzone jest również w odmienny sposób. Łączy je jednak jedna wspólna cecha, a mianowicie – otwartość nie tylko na stałych bywalców, ale również na nowych gości. Poezje i Herezje (PiH) organizowane są w klubach na Kazimierzu od września 2012 roku. Ich twórcą jest młody, obdarzonym pełnym artystycznych koncepcji umysłem, poeta i muzyk – Michał Kiliński. Zaś Kulturkampf Fest to cykl oryginalnych spotkań organizowanych w Kawiarni Naukowej przez młodego erudytę i poetę, co nie zawsze idzie w parze – Krystiana Kajewskiego.
Jerzy Reuter (1956 - 2012)
Czasami coś napiszę, coś przeczytam, ale nie przejmujcie się, nie biorę tego na poważnie...
Właśnie mija okrągła, piąta rocznica śmierci Jerzego Reutera, wybitnego tarnowskiego prozaika i poety, autora słuchowisk radiowych i dramaturga, dziennikarza i wielkiego pasjonata historii Tarnowa. Jednego z nielicznych moich przyjaciół... Wezwany wieczorem, 25 kwietnia 2012 roku, odszedł na niebiański dyżur, z którego niestety, nie ma powrotu. Dokładnie, także jak dziś, we środę 27 kwietnia 2012 r. odbył się jego pogrzeb na Cmentarzu Komunalnym w Klikowej. Wielki nieobecny tarnowskiej kultury, niesłusznie zapomniany przez swój ukochany Tarnów. Przed lat połączyła nas wspólna praca w tarnowskim teatrze i pierwsze literackie wtajemniczenia. Potem na wiele lat straciliśmy się z oczu. Jurek zbierał do swojego plecaka tułacza życiowe doświadczenia, m.in. uzależnień, odrzucenia przez swoich najbliższych, braku stałej pracy, bezdomności, bieszczadzkiej biedy… niczym Stachura, Wojaczek, Janek Rybowicz i tylu innych poetów „przeklętych”. Ale cóż, taka jest cena uprawiania sztuki prawdziwej, własnej, odrębnej… Mało kto wiedział, że Jurek także poza pisaniem wierszy, również rzeźbił, malował… Miał dopiero 56 lat i tyle jeszcze dróg do przebycia, ścieżek do wydeptania… spraw do odkręcenia, dogadania… z ludźmi, z Bogiem… na ziemi i w Niebie.
Wencel: Polska jest jak dąb
Na małej scenie tarnowskiego teatru 2 kwietnia o godzinie 11.00 miało miejsce niezwykłe spotkanie z poezją Wojciecha Wencla pt. „Epigonia albo Podziemne motyle". Wyjątkowość tego spotkania stygmatyzowała obecność samego autora, którego wiersze czytali znani aktorzy teatru im. L. Solskiego Matylda Baczyńska i Ireneusz Pastuszak, zaś całość muzycznie oprawili Karolina Wrona (skrzypce) i Katarzyna Wrona (wiolonczela). To kolejna propozycja w ramach Salonu Poezji, współorganizowanego przez teatr i Miejską Bibliotekę Publiczną, której przedstawiciel Tadeusz Trytek prowadził spotkanie. Wojciech Wencel, rocznik 1972, ukończył polonistykę na Uniwersytecie Gdańskim. Zadebiutował w połowie lat dziewięćdziesiątych i od razu uznany został za jednego z najbardziej obiecujących polskich poetów. Doceniony przez krytykę m.in. Nagrodą Fundacji im. Józefa Mackiewicza, Nagrodą Fundacji im. Kazimiery Iłłakowiczówny, nominacją do Nagrody Nike w 1997 r. oraz Nagrodą Fundacji Kościelskich w 2000 roku, jako najmłodszy laureat w historii tej nagrody. W swej twórczości niemal od początku podjął udaną próbę reaktywowania klasycznego polskiego wiersza - w treści i formie nawiązując do tradycji romantycznej oraz do poetów z kręgu Skamandra. Według Wencla niecne siły niszczą dobrą, rdzenną polska kulturę. „Polska stała się gnojowiskiem. Odświętne glancowanie butów to rozwiązanie krótkowzroczne. Trzeba zacząć wywozić gnój: postmodernizm, gender, propagandę homoseksualną, pogardę wobec własnej historii...”.
