Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Literatura nigdy nie była dla każdego
Powiedziała przed rokiem, dokładnie w poniedziałek 7 maja tegoroczna polskojęzyczna laureatka Literackiej Nagrody Nobla - wrocławska pisarka Olga Tokarczuk, podczas jubileuszowej edycji „Spotkań z Humanistyką”, w auli PWSZ w Tarnowie. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń kulturalnych w mieście zwasalizowanym przez PO. Wszystko za sprawą gościa, który uświetnił kolejną odsłonę Spotkań. Była nim jedna z najpopularniejszych i najbardziej poczytnych polskich pisarek. Olga Tokarczuk, laureatka wielu prestiżowych nagród (m.in. NIKE i Bookera), mająca od lat ugruntowaną wysoką pozycję w panteonie polskiej literatury współczesnej, a teraz, jak się okazuje także światowym. I to pomimo bardzo kontrowersyjnego, często niełatwego odbioru swoich książek i zdecydowanie lewicowych - obecnie "niepoprawnych politycznie" konotacji. Autorka 17 powieści, tłumaczonych na ponad 20 języków, m.in.: „Biegunów”, „Ksiąg Jakubowych”, czy wydanych kilkanaście dni wcześniej (18 kwietnia) „Opowiadań bizarnych” przyjechała do Tarnowa na zaproszenie Instytutu Humanistycznego PWSZ otwierając swoim spotkaniem cykl imprez przygotowanych z okazji 20-lecia powstania tarnowskiej uczelni. To ciekawe spotkanie poprowadzili: profesorowie Teresa Wilkoń i Andrzej Borowski oraz Piotr Nadolnik. Szkoda tylko, że nikt wówczas nie zwrócił uwagi na tarnowski wątek, jednej z najgłośniejszych (głównie z powodów poza literackich) powieści O. Tokarczuk „Księgi Jakubowe” (ponoć nagrodzone Noblem dzieło nie zostało jeszcze przełożone na angielski!), w której przywraca swoją narracją niesłusznie zapomnianą, związaną z Tarnowem postać wybitnej poetki czasów saskich E. Drużbackiej – „Sarmackiej Muzy” i Polskiej Safony”, którą obecnie przypomina jeno skromna uliczka poniżej popularnego Burku. Ps. A ja, podobnie jak wicepremier i minister kultury Piotr Gliński, nie doczytałem do końca ani Biegunów, ani Ksiąg Jakubowych, i to nie tylko z powodu ich objętości... No, cóż - literatura nigdy nie była dla każdego.
„Źródło”
czyli "w każdej kropli pada deszcz”
Tak brzmi najkrótszy wiersz Bartosza Czarnotty, nagrodzony wyróżnieniem honorowym w trzeciej edycji ogólnopolskiego konkursu poetyckiego „Źródło”, zaś pierwszą nagrodę przyznano utworowi Elżbiety Galoch zatytułowanemu „Budowa zbiornika retencyjnego”. Ponieważ sam bywam poetą i jestem m.in. autorem ośmiu tomików wierszy powstrzymam się od komentowania poetyckich dokonań moich literackich konfratrów. Tarnowski turniej to jeden z najważniejszych konkursów poetyckich w Polsce i to nie tylko z uwagi na bardzo dużą ilość zgłoszeń (blisko 300 uczestników z kraju i z zagranicy), ale i z uwagi na szeroki diapazon ważnych tematów i problemów podejmowanych przez autorów prac – dywagował pomysłodawca i przewodniczący jury Józef Baran, znany i ceniony krakowski poeta wywodzący się z Borzęcina (tego od mistrza Sł. Mrożka). Obok reminiscencji z dzieciństwa, powrotów w przeszłość, znalazły się tu wiersze wskazujące wręcz na ekologiczne uwrażliwienie na naturę, świat przyrody. A obok tego liczne zestawy dotyczące przemian społecznych czy dramatycznych relacji międzyludzkich, jak również zagrożeń związanych z cywilizacja współczesną, w której nie zawsze postęp duchowy idzie pod rękę z postępem technologicznym. Uroczysta Gala finałowa miała miejsce w tarnowskim Ratuszu w poniedziałek 9 września o godz. 18 – gromadząc znakomite grono twórców i miłośników poezji. A poprowadziła ją z dużą kulturą sceniczną krakowska pieśniarka i animatorka kultury Lidia Jazgar, zaś wieczór dopełni mini recital znanego krakowskiego barda Andrzeja Sikorowskiego. Natomiast przysłowiową wisienką na tym poetyckim torcie była dostępna po Gali pokonkursowa publikacja zawierająca nagrodzone i wyróżnione wiersze.
Książka przy porannej kawie 2
Mariola Kruszewska "Czereśnie będą dziczeć"
To książka, która wiele zmieniła. Cieszę się, że wpadła w moje ręce - pisze o swoim wyborze Agnieszka Winiarska, ceniona aktorka Teatru Nie Teraz, znanego w całej Polsce ze swoich znakomitych spektakli m.in. Ballada o Wołyniu czy Wyklęci, oryginalna poetka, zaś ostatnio ceniona recenzentka. Przypomnijmy, że recenzowana przez Agnieszkę Winiarską książka została nominowane do jednej z najważniejszych nagród literackich w Polsce - Nagrody im. Józefa Mackiewicza. Bohaterowie opowiadań Marioli Kruszewskiej, laureatki m.in. Nagrody Literackiej Miasta Gdańska im. B. Faca za 2016 r., to najczęściej przesiedleńcy, wygnańcy, migranci usiłujący »zapuścić korzenie« w nieznanej im dotąd ziemi, na różne sposoby starający się zaleczyć zadane im przez historię rany, odnaleźć utracony rytm i sens życia. Książka Marioli Kruszewskiej to mały opowieściowy traktat o niepowtarzalności każdego istnienia, jak również rzecz o tym, co wspólne w naturze i losie człowieka. To jednocześnie nadzwyczaj barwna, pełna językowego uroku i narracyjnej witalności opowieść o ludziach, którzy wbrew skazującym ich na nieobecność wyrokom historii - walczą. I nie poddają się.
Jak w szatańskim kotle – „Wywiad z władzą” Oriany Fallaci
Nie sposób zacząć recenzji na temat tej książki – pisze nasza stała korespondentka Ewa Tomasik (EWATOM.AYZ.PL) pedagog i ceniona aktorka Teatru Nie Teraz, nie wspominając o innych, kluczowych światopoglądowo dziełach Oriany Fallaci, włoskiej dziennikarki i pisarki, kobiety o przenikliwym intelekcie oraz niezwykle lekkim piórze, co sprawia, że jej książki „połyka się” od razu. Fallaci słynie – wydano na nią nawet za to wyrok śmierci – ze zdecydowanej krytyki islamu. Jako Włoszka miała okazję obserwować napływ „imigrantów” od najwcześniejszych faz owej „migracji”. Poznała też najwybitniejszych przedstawicieli owej religii. Uważam więc, że jej stanowisko jest miarodajne do oceny tego zjawiska. Oriana uważa, że kontrolowany i celowy napływ ludności muzułmańskiej to ogromne zagrożenie dla kultury europejskiej i w efekcie jej koniec. Postrzega islam jako groźną ideologię totalitarną opartą po pierwsze na dyskryminacji płciowej (ucisk kobiet – niewyobrażalny w dzisiejszym postępowym świecie) oraz agresji wobec innych religii, kultur. Ponadto niechętną wszelkim zmianom, złagodzeniom, asymilacji… Jedyny ratunek Fallaci upatruje w religii chrześcijańskiej, mimo zdeklarowanego ateizmu.
