Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Tarnów i okolice: CO NAS PORUSZA
czyli
SCENA OTWARTA – część pierwsza
Relacja Katarzyna Cetery 2
Tegoroczna edycja Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca SCENA OTWARTA odbywa się w tym roku już po raz dziewiąty. Hasło, które przyświeca obecnej edycji brzmi: ”Spełnienie. Triumf i klęska” ma skłaniać do refleksji nad naszymi indywidualnymi decyzjami i tym, jakie konsekwencje one wywołują. Możliwość zrealizowania indywidualnych pragnień zawsze jest sukcesem. Ich spełnienie wynika z podejmowanych wyborów lub emocji. Decyzje prowadzące do sukcesu niejednokrotnie jednak owocują tragedią. Co zawodzi? Brak racjonalności i dystansu czy zaślepiające emocje i pycha?
Taneczne Dionizje na Scenie Otwartej
To już jutro, we środę 9 października, rusza flagowy projekt Centrum Sztuki Mościce - IX Międzynarodowy Festiwal Teatrów Tańca SCENA OTWARTA. To jedna z najważniejszych imprez regionu, na stałe wpisana w kalendarz wydarzeń kulturalnych roku, prezentująca przede wszystkim taniec współczesny – najnowsze spektakle, ale także klasyczny balet i taneczne spektakle dla dzieci. To festiwal OTWARTY na różne formy wyrazu, różne techniki taneczne, różną wrażliwość i różnego widza. Ta otwartość jest zachętą do spotkania ze sztuką, która jest nam tak bliska, jak bliskie jest nam nasze ciało. Emocje wyrażane za pomocą ekspresji i jego ruchu, to podstawowa forma wyrazu, wspólna dla wszystkich. Tegoroczna edycja odbywa się w dniach 9 - 27 października pod hasłem „Spełnienie. Triumf i klęska”. Program obejmujący blisko 20 wydarzeń, skłania ku refleksji nad naszymi indywidualnymi decyzjami i tym jakie konsekwencje one wywołują. A tymi refleksjami dzielić się będzie na naszych łamach w bieżących relacjach redaktor Katarzyna Cetera.
Bravo Maestro 2019
Mekką tarnowskich melomanów staje się latem Kąśna Dolna, gdzie znajduje się jedyna na świecie zachowana w całości dworska rezydencja wybitnego polskiego męża stanu i patrioty, światowej sławy kompozytora i pianisty Ignacego Jana Paderewskiego. Co sprawia, że w wiosenno - letnie miesiące Kąśna Dolna się staje się takim miejscem? Wydaje się, że na jego niezwykłość składają się przede wszystkim wyjątkowo malownicze jej położenie wśród gór i lasów Pogórza Ciężkowickiego oraz atrakcyjność programowa, ale także niepowtarzalna atmosfera muzycznego święta połączonego z wiejskim letniskiem. I jeszcze jedno, panuje tam niespotykana nigdzie indziej kameralna cisza i niezwykły, twórczy spokój. To prawdziwie Polski Dom, w którym, jak mawiał Paderewski, jest obecny duch polski... Co roku w lipcu i sierpniu odbywają się tam, mające swoją stalą publiczność, kameralne koncerty muzyki klasycznej, w których biorą udział zarówno znani i uznani prawdziwi maestro, jak i młodzi startujący dopiero do wielkich karier muzycy. Nobilitującą muzycznie tradycją stały się już występy w Kąśnej Dolnej uzdolnionej muzycznie młodzieży, dla której koncert w dworku mistrza I. J. Paderewskiego jest nagrodą w innych konkursach, np. Tygodniu Talentów. Nie inaczej jest i w tym sezonie przygotowanym przez tarnowskie Centrum Paderewskiego, którego dominantą, rozpoznawalną szeroko w muzycznym świecie jest Festiwal Muzyki Kameralnej „Bravo Maestro”. Ta znacząca impreza rozpoczyna się już jutro we czwartek 22 i potrwa trzy dni do soboty 24 sierpnia, gromadząc znakomite grono wykonawców i melomanów. Festiwalowi towarzyszy wystawa prac cenionego tarnowskiego malarza i pedagoga Romana Fleszara „Przestrzenie równoległe”. A festiwalowe koncerty poprowadzi Regina Gowarzewska.
Historyczny sukces Puellae Orantes
Cztery wyróżnienia, w tym dwa złota, jedno srebro i nagroda specjalna, to dorobek Dziewczęcego Chóru Katedralnego Puellae Orantes w międzynarodowym konkursie chóralnym, który odbył się w lipcu na Tajwanie - jednym z najbardziej prestiżowych festiwali muzycznych w Azji. Większość repertuaru konkursowego prezentowanego przez Puellae Orantes stanowiły utwory polskich kompozytorów skomponowanych lub zaaranżowanych na zamówienie chóru. Wszyscy byli pod wrażeniem występów dziewcząt. Jurorzy nie mogli się nadziwić, że tak mały, 13-osobowy zespół był w stanie wykonać utwór 6-głosowy i brzmieć przy tym jak organy. Rywalizował z potężnymi chórami z Tajwanu, Chin, Południowej Korei, Makao, Filipin, Indonezji i Polski. Powszechny entuzjazm wywołały ich stroje krakowskie i polska muzyka, którą dziewczęta miały okazję zaprezentować. Były tam gwiazdami, sesje zdjęciowe nie miały końca. Śpiewały w 6 językach - tajwańskim, chińskim, angielskim, włoskim, polskim i po łacinie. Za utwór w języku tajwańskim otrzymały nagrodę specjalną, co było dla nich już zupełnym zaskoczeniem. Chór odniósł w Azji niebywały sukces, rozsławiając Polskę i Tarnów, polską muzykę i kulturę, ale ten niekwestionowany Ambasador Tarnowa swój wyjazd musiał sfinansować z własnych pieniędzy...
