Pegazem po Tarnowie
Tomek Habiniak
apel w sprawie wystawy
W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. 0dszedł 5 stycznia i z tej okazji w specjalnie poświęconym mu tekście napisaliśmy, że to pora najwyższa pomyśleć o zorganizowaniu pośmiertnej wystawy jego unikalnych prac... I oto słowo ciałem się staje bowiem na nasz apel pierwsze odpowiedziało nasze Biuro Wystaw Artystycznych i w osobie Piotra Kukli, działającego w imieniu dyrektor Ewy Łączyńskiej-Widz, proponując przygotowanie retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Jej otwarcie odbędzie się w dniu 17 września w siedzibie BWA w ramach rozpoczynającej się wtedy kolejnej edycji Festiwalu Komedii TALIA. Przygotowanie ekspozycji wraz z ekskluzywnym katalogiem wymaga ogromnej pracy organizacyjnej, a czasu jest naprawdę niewiele, stąd apel kuratora wystawy Piotra Kukli o wypożyczenie prac Tomka, głównie karykatur, które można składać w recepcji BWA w pałacyku w Parku Strzeleckim lub ustalać ich odbiór z naszą redakcją - kom. 795 206 706, adres emaliowy redakcja@
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Bravo Maestro
Jeszcze nie opadły emocje związane z obchodami jubileuszu 30-lecia istnienia Centrum Paderewskiego, a my już żyjemy festiwalem Muzyki Kameralnej "Bravo Maestro", który w tym roku z racji polityczno-medycznej pandemii odbywa się jeno w dniach 28 i 29 sierpnia. To już XIV edycja tego Festiwalu, na które to wydarzenie muzyczne czekają melomani nie tylko z Tarnowa. To jedna z najważniejszych imprez muzycznych roku, mająca swoje stałe miejsce w kalendarzu kulturalnym regionu. Odbywa się w miejscu szczególnym, w urokliwym dworku w Kąśnej Dolnej, jedynej na świecie, tak zachowanej rezydencji mistrza Ignacego Jana Paderewskiego. Obywatela świata, szczególnie związanego z Ziemią Tarnowską. Był nie tylko nie kwestionowanym autorytetem muzycznym ale i politycznym, wybitnym mężem stanu i patriotą. Ten położony w malowniczym zakątku Pogórza Ciężkowickiego dworek, obok Jamnej Ojca J. Góry i Lusławic K. Pendereckiego, to jeden z tzw. czakramów południowej Małopolski. To do Kąśnej regularnie pielgrzymowali liczni melomani i najwybitniejsi maestro polskiej kameralistyki, aby wziąć udział w Muzycznych Dionizjach – Festiwalach Bravo Maestro i Tygodniach Talentów, czy w letnich koncertach i warsztatach muzycznych, nierzadko połączonych z wernisażami i małymi formami teatralnymi. Teraz dawną świetność próbuje przywrócić Kąśnej jej kolejny dyrektor Łukasz Gaj - wrocławski śpiewak operowy i, jak się okazuje także rzutki manager. Obecna edycja Festiwalu (pierwsza odbyła się w 1996 r.) rozpocznie się w najbliższy piątek o godz.18 koncertową wersją „Napoju miłosnego” Gaetano Donizettiego z udziałem czołówki polskich solistów operowych, a zakończy w sobotę tradycyjnym trzygodzinnym Maratonem Muzycznym.
TARNÓW I OKOLICE: MONK i CON AFFETTO
czyli
CENTRUM SZTUKI MOŚCICE TEŻ WRACA DO GRY
W ubiegły czwartek na scenie – choć lepiej chyba będzie powiedzieć: na tarasie – Centrum Sztuki Mościce wystąpiły dwie tarnowskie formacje muzyczne - kwartet smyczkowy Con Affetto oraz zespół wokalny MONK. Wydarzenie - relacjonuje Katarzyna Cetera, odbyło się w ramach letniego cyklu Muzyczne Tarasy, w tym roku o miesiąc później niż zwykle. Oba zespoły stanęły obok siebie po raz kolejny: wydarzenie określano jak „bitwę” czy „walkę” na struny (także głosowe). Ale jakaż to walka, kiedy wokół słychać tylko miłość!
"Był Sobie Blues" w Amfiteatrze
Piosenki reggae na bluesową nutę rozpoczęły tegoroczne letnie spotkania z bluesem “Był Sobie Blues”. Przed tygodniem, w piątkowy wieczór 31 lipca w Amfiteatrze Letnim wspólnie muzykowali Andrzej Krzywy i Wojtek Klich. Ten mający już piętnastoletnią tradycję cykl koncertów plenerowych zorganizowanych według pomysłu charyzmatycznego tarnowskiego muzyka Wojtka Klicha na stałe wpisał się w wakacyjne kalendarium kulturalne miasta. Tegoroczna edycja obejmie trzy koncerty. W pierwszym, zatytułowanym “Reggae piosnki na bluesową nutę”, zaprezentował się wokalista zespołu De Mono, Andrzej Krzywy. W drugim, także piątkowym (7.08.20.) wystąpiła Natalia Przybysz, a w ostatnim - piątek 14 sierpnia wystąpi Wojtek Cugowski.
30 lat Centrum Paderewskiego - część trzecia
W tym miejscu artyści światowej sławy godzą się występować nawet w stodole ... przerobionej na sale koncertową. Centrum mieści się w dworku w Kąsnej Dolnej, jedynej na świecie zachowanej posiadłości Ignacego Jana Paderewskiego. W otoczeniu pięknego parku. Całość zachwyca - przekonuje dyrektor Centrum Paderewskiego Łukasz Gaj. Ten stan zachwytów znakomicie uzupełniają koncerty z okazji 30. urodzin Centrum Paderewskiego, jakie zorganizowano w koncertowej stodole w dniach 24-26 lipiec, które na bieżąco relacjonujemy na naszych internetowych łamach. I tak, po piątkowej Gali Trzech Dekad - pełnej wspomnień i wzruszeń, której niekwestionowana gwiazdą był król skrzypiec - maestro Vadim Brodski, w sobotę w niezwykłą podróż muzyczną zabrał nas inny wielki maestro - czarodziej fortepianu Waldemar Malicki, który znakomicie odnalazł się w konfrontacji z jednym z najciekawszych i najdroższych (600 tyś. zł) modeli fortepianów marki FAZIOLI – pełnokoncertowego F278. Pianiście towarzyszył znany i urodziwy tarnowski kwintet smyczkowy w składzie: Angelina Kierońska (skrzypce), Karolina Stasiowska (altówka), Anna Podkościelna-Cyz (wiolonczela) i szef Paweł Wajrak (skrzypce) oraz Szymon Frankowski (kontrabas). Zaś ten ze wszech miar udany Jubileusz zwieńczył w niedzielę mistrzowski recital doskonałego pianisty Ingolfa Wundera z Austrii. Z okazji tegorocznego jubileuszu ukazała się też płyta zatytułowana „Reminiscencje” będąca muzycznym podsumowaniem 30-lecia Centrum.
| |||||
| |||||
|
