Tarnów wg. R. Ciepieli

Tarnowscy radni są zdziwieni informatorem wysłanym do mieszkańców pod koniec roku.

Na drugiej stronie informatora samorządowego #tarnówsięzmienia napisano, że jest to "skondensowana forma prezentacji najważniejszych efektów pracy samorządu Tarnowa w ciągu ostatnich trzech lat". Jak jednak twierdzą tarnowscy radni, na 28 stronach pomieszano inwestycje wykonane z planowanymi. Zdaniem radnej Anny Krakowskiej z przedstawionego przez prezydenta materiału wynika, że Tarnów to kraina miodem i mlekiem płynąca. Przygotowanie, druk i doręczenie 44 tysięcy egzemplarzy gazety kosztowały magistrat ponad 42 tysiące złotych. Roman Ciepiela przekonuje, że nie jest to jego reklama, bo są tam jedynie jego życzenia.

Czytaj więcej...

1 stycznia - początek skali

Czas jest pojęciem, z którym do dziś mamy problemy. Nie tak łatwo ustalić nawet, ile właściwie dni ma rok. Wszystko, co się dzieje, zdarza się gdzieś i kiedyś. Być może wyjątkiem była pierwotna osobliwość, sam Wielki Wybuch, od którego zaczęła się ewolucja Wszechświata, a który jednocześnie zaszedł wszędzie i być może, w pewnym sensie, „poza czasem”. Tym problemem m.in. zajmuje się ksiądz profesor Michał Heller i jego współpracownicy. My jednak, na co dzień, żeby sprawnie działać, musimy regulować zegarki i zrywać kartki z kalendarza oraz określać miejsce pracy i zamieszkania. Sylwester i Nowy Rok jest dla mierzenia czasu w długich okresach tym, czym północ dla czasu dobowego, umownym początkiem skali, którego nie wyróżniają żadne prawa fizyki, a jedynie historia, tradycja i przyzwyczajenie. Pamięć historyczna jest jedną z rzeczy wyróżniających nas ze świata zwierząt.

Czytaj więcej...

Na ten Nowy Rok

Cały rok ukryci za kulisami prawdziwego życia, albo -  jak sufler w schronie pod  sceną podczas nalotu Szekspira – pogubieni w ciemnościach wypatrujemy  na niebie naszych możliwości Gwiazdy Betlejemskiej, naszej szansy na odnalezienie drogi.  A kiedy w tę noc Glorii spływa na nas światło i moc, w labiryncie starych dekoracji naszego życia odnajdujemy złotą nić Ariadny i z ciężkim wierszem na sercu otwieramy drzwi kolejnego, Nowego Roku. Jedynie lont pamięci wlecze się za nami i po jakimś czasie nasze słowa znowu zaczną pachnieć prochem... Ale puki co, życzymy Przyjaciołom, Znajomymi i Nieznajomym, w kraju i za granicą, by Nowy 2018 Rok, spełnił nasze marzenia o pięknym, sensownym i ciekawym życiu osobistym, w zdrowiu i pomyślności, a także by odrodził w naszej Ojczyźnie najważniejsze cnoty Polaków: honor, godność i dumę narodową. Byśmy przestali się lękać zła, które nas przygniata. I przemyśleli słowa Ludwiga van Beethovena : "Czynić dobro, gdzie to jest możliwe, kochać wolność ponad wszystko, nie zaprzeć się prawdy nawet przed tronem!" Niech się tak stanie.

Czytaj więcej...

Ugłaskanie sekutnicy

Tak dosłownie brzmi angielski tytuł - Taming of the Shrew - znanego w polskim tłumaczeniu "Poskromienia złośnicy", jednego z najbardziej znanych utworów Williama Szekspira. Komedia napisana około 1592, wydana w tzw. Pierwszym Folio (1623) jest jednym z pierwszych dzieł Szekspira. Zbudowana jest z pięciu aktów, akcja rozgrywa się w Padwie. Podobnie jak inne komedie Szekspira kończy się happy endem. Ważniejszych polskich inscenizacji dokonali m.in Zygmunt Hübner i Krzysztof Warlikowski. Ekranizacji tej sztuki dokonał w 1967 włoski reżyser Franco Zeffirelli z Elizabeth Taylor i Richardem Burtonem w rolach głównych. W 1980 BBC zrealizowało w ramach projektu The Complete Dramatic Works of William Shakespeare wersję w konwencji teatru telewizji, w której w rolę Petruchia wcielił się brytyjski aktor komediowy John Cleese. Teraz z tym legendarnym tekstem postanowił zmierzyć się ciągle jeszcze nowy dyrektor artystyczny tarnowskiego teatru Marcin Hycnar, realizując pierwszą z zapowiadanych inscenizacji pod hasłem "kobiety o kobietach". Nic też dziwnego, że reżyserię powierzył koleżance z Teatru Narodowego w Warszawie, z którym jest związany od lat - młodej aktorce i reżyserce (debiutowała w tej roli w ubiegłym roku w Teatrze Nowym w Poznaniu) Annie Gryszkównie. - Szekspirowi potrzebna jest wyraźna konwencja, jeżeli nie używamy typowych form szekspirowskich, czyli kryz, drewnianych szpad, rajtuzów i tego, że w jego teatrze kobiece role grali mężczyźni, musimy użyć wyraźnego obrazu. Takim wyrazem dla mnie jest właśnie włoskie miasteczko lat pięćdziesiątych. Bardzo ważna jest tutaj umowność kostiumów i typów charakterologicznych – opowiada Anna Gryszkówna, reżyser przedstawienia. Współczesne stroje bohaterów i nieoczywista scenografia Katarzyny Szczurowskiej i Anny Skupień wraz z muzyką Andrzeja Perkmana dopełniają tarnowską interpretację przedstawienia. Premiera "Poskromienia złośnicy" już w najbliższą sobotę, 30 grudnia, o godz. 18:00. Poniżej wywiad z Anną Gryszkówną,  przeprowadzony przez Weronikę Siemek i Angelikę Węgrzyn dla „Kulis Solskiego”, który ukaże się w styczniowo-lutowym numerze tego teatralnego periodyku.

Czytaj więcej...

Mniej znaczy więcej

Przełom roku to dobry czas na różnego rodzaju dywagacje, także te dotyczące szeroko pojętej kultury.  A, że również w naszym galicyjskim miasteczku "król jest nagi" od dawna, trudno się dziwić narastającej frustracji ludzi związanych z kulturą, głównie twórców i animatorów ale także jej odbiorców i uczestników. Najlepiej widać to na przykładzie miejskiego teatru, gdzie jak w soczewce skupiają się wszystkie  dewiacje i patologie państwo-samorządowego mecenatu. Dziwi tylko, że do tego oddolnego, społecznego protestu Tarnowskich Obywateli Kultury próbują dołączyć różnego rodzaju tzw. zawiadowcy kulturalni, ci z magistrackiego i partyjnego rozdania, wszak to oni w dużej mierze są odpowiedzialni za tę kulturową zapaść, by nie rzec edukacyjną katastrofę, bo jakie młodzieży chowanie takie... itd. itp. Otóż ci, tzw. decydenci konstruując nowy budżet próbują nam wmówić, że mniej znaczy więcej. Nic dziwnego, że #tarnowchcekultury – prawdziwej, niezależnej i sprawiedliwie dofinansowywanej, a nie politycznie dotowanej.     

Czytaj więcej...

Różne Boże Narodzenie

Dzień i miesiąc Bożego Narodzenia jest datą opartą wyłącznie na tradycji. Nie jest znana dokładnie data narodzin Jezusa. Jedyne co jest pewne to że Jezus narodził się za panowania Heroda a ten zmarł w czwartym roku p.n.e. Święty Łukasz wspomina o spisie ludności jednak nie jest on jednoznacznie umiejscowiony w czasie. Istnieją przypuszczenia, że mogło to być w szóstym roku p.n.e. Kościół sytuuje narodziny Jezusa jak chce ewangelia na 6-5 r. p.n.e. Wychodziłoby więc, że Jezus narodził się kilka lat przed oficjalnym przyjściem na świat. Całe to zamieszanie zawdzięczamy mnichowi Dionizemu Mniejszemu. Jemu to Papież Paweł I polecił dokładnie ustalić datę narodzin Zbawiciela. Dionizy Mniejszy żył w Rzymie w VI w. n.e. Swoje obliczenia oparł on na kalendarzu rzymskim, który zaczyna się od założenia Rzymu, tj. od 1 stycznia 753 r. p.n.e. Z jego obliczeń wynikało, że Jezus urodził się w 754 r. wg kalendarza rzymskiego, co dawało pierwszy rok naszej ery. Tu znowu pojawia się problem gdyż według tego samego kalendarza Herod zmarł w 750 r., co oznaczałoby z kolei, że Chrystus urodził się cztery lata po śmierci Heroda. Pomyłkę spostrzeżono, ale nie było takiego odważnego, który zdecydowałby się na cofnięcie obowiązującego już kalendarza. W całym bogactwie kultur i tradycji narodów przeżycia tego faktu różnią się od siebie tak jak różni się człowiek od człowieka. To samo dotyczy różnych wyznań…

Czytaj więcej...

Dzień szczególnych znaczeń

Weź do ręki biały opłatek,
Choćbyś nawet nie miał go, z kim dzielić,
I życz szczęścia całemu światu:
Niech się wszystkie serca rozweselą..

Tak pisał o wieczorze wigilijnym Zdzisław Kunstman w swoim wierszu "W dzień Bożego Narodzenia". Pisze o wieczorze, kiedy w kącie stoi choinka. Wśród nas nasi - najbliżsi. W tle słychać słowa bliskich naszemu sercu kolęd. Rozpoczyna się cudowne misterium wigilijnej nocy. Opadają przybrane maski, otwierają się serca i wszyscy wszystkim ślą życzenia. Nareszcie mamy czas by posłuchać, co ma do powiedzenia nasza matka, nasz ojciec, nasza żona, nasz mąż, nasze dziecko, nasz dziadek, nasza babcia czy nasz sąsiad. Okazja, by przemówić ludzkim głosem i posłuchać innych. To także okazja, by wrócić myślami do naszego dzieciństwa, powspominać zmarłych, oddać się urokowi tej czarownej wigilijnej nocy. Pamiętamy nasze wigilie, ale nie zastanawiamy się, jak mogły one wyglądać w dawno minionych latach i co pozostało z tamtych wigilii do dzisiaj. To nasze narodowe dzieje sprawiły, że wigilia wpisała się w naszą polską tradycję, jako wieczór prawdziwego zbliżenia, wzajemnego odpuszczania win, czas miłości, wieczór zadumy, wieczór najbardziej uroczysty i wzruszający.

Czytaj więcej...

Kolęda

Staropolskim obyczajem,
gdy w Wigilię gwiazda wstaje,
Nowy Rok zaś cyfrę zmienia,
wszyscy wszystkim ślą życzenia.

 Oto nasze:

Wiary, co góry przenosi,
nadziei, która nie gaśnie,
miłości w każdej ilości
od Bożej Dzieciny
dla każdej rodziny.

Życzy wszystkim 
czytelnikom
i współpracownikom
Tarnowski Kurier Kulturalny

Czytaj więcej...