Powrót do Kabotynowa (odc. 1)

Tate Barozs. Prolog (część 1)

Niniejsza satyra (?) - pisze po powrocie z emigracji wewnętrznej Mirosław Poświatowski, znany dziennikarz i animator kultury,  powstała pierwotnie jako koncept serialu filmowego w odcinkach, który (póki co) nie doczekał się realizacji. Do pewnego stopnia jest kontynuacją tworzonego przez kilka osób cyklu „Tajemnice Kabotynowa”, przed laty zamieszczanego w formie pisanej i audio na portalu inTARnet. Opisywaliśmy w nim losy najważniejszych osobistości mitycznego Kabotynowa – miasteczka położonego nigdzie, czyli wszędzie! Teraz sprawdzamy, czy pióro nie zardzewiało. Państwa sugestie mile widziane! Aha, wszelka zbieżność istniejących postaci i wydarzeń z wydarzeniami i postaciami przedstawionymi w niniejszej serii jest wypadkowa i niezmierzona.

Czytaj więcej...

Anna Janko "Mała zagłada"

lektura obowiązkowa

Niesamowita książka Anny Janko „Mała zagłada” koncentruje się, jak sam tytuł sugeruje, na problematyce dzieci – pisze w swojej recenzji Ewa Tomasik, cenona pedagog i znana aktorka Teatru Nie Teraz. Dzieci w czasie II wojny światowej. To książka – wspomnienie – pisana z kilku perspektyw.  Pierwszą są wspomnienia matki autorki jako dziewczynki, małej Reni, która przeżyła pacyfikację wsi Sochy na Zamojszczyźnie. Kolejne – nie mniej ważne – to wspomnienia pierwszoosobowej narratorki – córki, która wzięła na siebie traumę matki.

Czytaj więcej...

Benedykt XVI: Jak zrozumieć chrzest Pana Jezusa

Komentarz do Niedzieli Chrztu Pańskiego

Publiczna działalność Jezusa rozpoczyna się w momencie Jego chrztu w Jordanie, otrzymanego z rąk Jana Chrzciciela. Możemy sobie wyobrazić nadzwyczajne wrażenie, jakie musiały wywierać postać i orędzie Chrzciciela w atmosferze wrzenia w historycznej dla Jerozolimy godzinie. Nareszcie znowu pojawił się prorok: potwierdzało to także jego życie. Wreszcie znowu zapowiada się działanie Boga w historii. Jan chrzci wodą, jednak u drzwi stoi już Większy, który będzie chrzcił Duchem i ogniem – pisał Benedykt XVI w książce „Jezus z Nazaretu”.

Czytaj więcej...

Oczywista Nieoczywistość

Tak najkrócej można by opisać najnowszą wystawę niezwykłych graficznych fotografii oryginalnego tarnowskiego twórcy Tomasza Sobczaka, jaką od wczoraj, czwartek 9 stycznia 2020, można oglądać w prowadzonej przez Fundację Bema20 Galerii. Wernisaż wystawy TARNÓW NIEOCZYWISTY zgromadził liczne grono koneserów sztuki wysokiej, przyjaciół i znajomych artysty. W zebranych na gorąco opiniach można było usłyszeć, że Tomasz Sobczak to nietuzinkowy artysta. Ciągłe poszukujący nowych form i metod przekazu obrazu rzeczywistości. Wielka klasa fotografa i jednocześnie grafika komputerowego. Pokazane na wystawie prace wykraczają poza pojmowanie i robienie tradycyjnej fotografii. Ujęty w nich Tarnów nieoczywisty, staje się refleksją nad jego oczywistością. Zmusza do dogłębnej analizy wiedzy o mieście, ukrytej w ostrych kolorach i kształtach obrazów. To zupełnie inne spojrzenie na nasze miasto. Na miejsca powszechnie znane, uczęszczane, a jednak oglądając wystawę wcale nie jest to takie oczywiste. Warto zatem,  odwiedzić tę interesującą wystawę, by sprawdzić i przekonać się czy w tej Sobczakowej NIEOCZYWISTOŚCI, można odnaleźć OCZYWISTOŚĆ.

Czytaj więcej...

Tomek Habiniak (1965-2020)

W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. Przez lata 2005 - 2015 Habi był dobrym duchem tarnowskiej bohemy, kolorowym ptakiem lokalnej cyganerii. Nie ukończył żadnej szkoły plastycznej, był absolwentem I LO, imał się różnych zajęć, m.in. był zaopatrzeniowcem w teatrze, prowadził własną agencję reklamową, był barmanem. Miał niesłychaną łatwość tworzenia. Był utalentowanym ilustratorem i grafikiem komputerowym - przez lata co tydzień publikował swoje satyryczne rysunki m.in. w "Echu Tarnowa", projektował strony internetowe i portale. To dzięki niemu powstał m.in. nasz portal i pierwsze tomiki moich wierszy (3 z 9). Pamiętam jego wakacyjne wypady do Krynicy, gdzie przez letnie miesiące, niczym Nikofor, przesiadywał na krynickim deptaku sprzedając swoje rysunki i portretując chętnych kuracjuszy i turystów. Był wielkim czcicielem Bachusa, nic też dziwnego, że chętnie bywał barmanem w knajpkach na Rynku i wokół Starówki. Bardzo lubili go podobni do niego "popaprańcy", z wielką wyrozumiałością wysłuchiwał ich zwierzeń, polewał i rozgrzeszał... Umiał słuchać ale też był niezrównanym gawędziarzem i facecjonistą. Mimo pozornej szorstkości był bardzo wrażliwy - prawdziwy "brat łata". Żył szybko, bezkompromisowo, nie dbał o siebie i swoje zdrowie. Nigdy nie założył rodziny - był samotnym wilkiem i autsajderem  z wyboru. Był wolny ale nieuleczalnie chory na sztukę, co zaowocowało trwałym defektem jego serca. I to ono zatrzymało się w niedzielę 5 stycznia w szpitalu, gdzie trafił w wigilię 24 grudnia i skąd już nie wrócił do bloku przy ulicy Lwowskiej gdzie mieszkał wraz z matką. Niedawno odszedł jego brat, a teraz w rozpaczy pozostawił siostrę i siostrzeńców, którzy go uwielbiali... oraz garstkę przyjaciół. Jutro o 12 na cmentarzu w Klikowej spotykamy się na pogrzebie Tomka. Spocznie niedaleko od grobu Jurka Reutera -  również artysty wyklętego, znanego tarnowskiego prozaika i publicysty,  mojego przyjaciela. Coraz nas mniej...

Czytaj więcej...

Kultura zrównana z ziemią

Czyli Tarnów, ul. Warsztatowa 12 – adres którego nie ma

Ośrodek Teatru " Warsztatowa", działał w końcówce lat osiemdziesiątych i na początku lat dziewięćdziesiątych w dawnym domu kultury "Kolejarza" przy ul. Warsztatowej 12. Był jedynym w Tarnowie centrum kultury niezależnej i sceną prezentującą wybitne postaci polskiej sceny. Nie ma już starego drewnianego budynku Ośrodka Teatru „Warsztatowa” przy skrzyżowaniu z ul. St. Kassali. Wcześniej mieścił Dom Kultury Zakładów Mechanicznych przed przeniesieniem na ul. L. Waryńskiego, do „Mariensztatu”. Zlokalizowany na Osiedlu Kolonia Kolejowa służył przez wiele lat, jako centrum życia towarzyskiego i kulturalnego. Zrównany z ziemią w 2005 r. i po niedawnej przebudowie ul. Warsztatowej nie ma już po nim śladu. W 2010 r. w TCK odbyło się wspomnieniowe spotkanie ludzi związanych niegdyś z tą instytucją (bywałem tam często, działo się...), było nostalgicznie i nieco dekadencko oraz performersko… Aby odczarować tamten szczęsny czas, warto sięgnąć do TEMI nr 4/2005 i zobaczyć co ciekawie napisali Piotr Filip i Tomasz A. Żak w artykule „Kultura pod spychaczem” i zobaczyć co zmieniło się przez te 15 lat.

Czytaj więcej...

K+M+B

 „Cuda, cuda ogłaszają”

Pod takim hasłem w poniedziałek, 6 stycznia ulicami Tarnowa przejdzie tradycyjny Orszak Trzech Króli. Inicjatorem wydarzenia jest VII LO. Katakumbowe malowidła przedstawiają nieraz czterech, sześciu a nawet dwunastu mędrców przybyłych ze Wschodu. Kim byli? Mędrcami poszukującymi prawdy poprzez badania naukowe? Astrologami czytającymi z gwiazd? Magami tłumaczącymi sny oraz interpretującymi znaki czasu? Królami z Persji, Medii i Babilonii? Kim byli i ilu ich było, tego Ewangelia nam nie mówi. Mimo, że w tradycji chrześcijańskiej różnie ich przedstawiano to zawsze reprezentowali ludy pogańskie, przychodzące ze wszystkich stron świata, by oddać cześć Zbawicielowi. Ich święto obchodzone jest zawsze 6 stycznia jako święto Objawienia Pańskiego, w tradycji znane jako Trzech Króli. Inna nazwa tego dnia to Epifania. Na Wschodzie była ona znana już w III wieku. Sto lat później pojawiła się także na Zachodzie, gdzie przeobraziła się właśnie w święto Trzech Króli. W liturgii uroczystość ta wiąże się nierozerwalnie z Bożym Narodzeniem. Związany z nimi Orszak Trzech Króli, to największe jasełka na świecie. Swoją odsłonę mają także w Tarnowie...gdzie Orszak jest jednym z najstarszych w Polsce.

Czytaj więcej...

Szopki betlejemskie

Trudno dzisiaj wyobrazić sobie święta Bożego Narodzenia bez szopki betlejemskiej. Przez wieki wrosła ona w tradycję ludową i obyczaj, obrzędowość świecką i religijną. Ta ostatnia swoimi korzeniami sięga aż IV wieku.  Przez pierwsze trzy, Kościół obchodził jedynie datę zmartwychwstania Chrystusa. Kościołowi antycznemu wystarczała  sama znajomość faktu narodzin. Natomiast chrześcijanie wywodzący się z kultury hellenistycznej przywiązywali duże znaczenie do daty narodzin.  Stąd miejsce  narodzin Chrystusa od początku było obiektem szczególnego pietyzmu i czci tej części chrześcijan. Dokumentują to liczne przekazy i źródła historyczne. Z polecenia Heleny, matki cesarza Konstantyna, w IV wieku zbudowano nad grotą w której przyszedł na świat przyszły Zbawiciel świata, Bazylikę Narodzin Chrystusa. W kolejnych wiekach doznała ona licznych uszkodzeń i wymagała pilnego remontu. Dokonano go około roku 540 za czasów cesarza Justyniana i od tamtej pory, w prawie niezmienionej bryle architektonicznej przetrwała do dzisiaj. Po jakimś czasie Rzym pozazdrościł sławy Betlejem i też chciał mieć swoją grotę betlejemską. Od VI wieku w Bazylice NMP Większej, w specjalnie do tego celu zbudowanej kaplicy, czczony jest drewniany żłóbek, podobno pochodzący ze stajenki betlejemskiej. Warte odnotowania są także artystyczne prezentacje żłóbka, jakie można spotkać na grobowcach i sarkofagach rzymskich, pochodzących z tego okresu.  Jednakże szerokie rozpowszechnienie idei corocznego „odtwarzania” żłóbka betlejemskiego w kościołach, zawdzięczamy św. Franciszkowi z Asyżu. To on w 1223 roku po raz pierwszy przygotował para teatralną inscenizację wydarzeń w Betlejem.

Czytaj więcej...