Niedziela, 10 września 2023 r. godz. 10 – wieś Markowa   Uroczystość beatyfikacyjna odbędzie się w pobliżu Muzeum Polaków Ratujących Żydów oraz w sąsiedztwie skansenu, do którego przeniesiono dom rodziny Szylarów. W domu tym ukrywało się siedmioro Żydów, którzy przeżyli okupację.   Msza św. beatyfikacyjna rozpocznie się o godz. 10.00. Będzie jej przewodniczyć kard. Marcello Semeraro, prefekt watykańskiej Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych przy licznym udziale naszego episkopatu i duchowieństwa. W beatyfikacji weźmie udział ponad 30 tys. wiernych.   Dla tej podkarpackiej miejscowości, liczącej ok. 4 tys. mieszkańców, to duże wyzwanie logistyczne. Przyjedzie ponad 500 autokarów i 3 tysiące aut osobowych, dla

oby Nigdy więcej…   Z dawna wyczekiwana wieść obiegła Tarnów. 1 września nad ranem hitlerowskie Niemcy weszły w granice Polski, bez wypowiedzenia wojny, bez żadnego ostrzeżenia. A przecież wypatrywani i od kilku miesięcy oczekiwani niczym straszna burza, która gdy przychodzi daje chwilę oddechu i spokój, by po chwili niweczyć wszystko co na drodze.   Tarnów 1 września 1939 roku wiedział, co może się zdarzyć. Po akcji dywersyjnej na dworcu PKP, po skrytobójczym zamordowaniu dziecka w pociągu jadącym z Krynicy – ktoś poczęstował małą Basię cukierkiem z arszenikiem – ludzie oczekiwali na rozpoczęcie wojny, jak na hasło zbawienne do walki o

czyli Wybuch na dworcu i mord sądowy   Meldunek specjalny: „dr Funk ma przystąpić do pracy”.   Taki sygnał nadany przez radiostację we Wrocławiu uruchomił lawinę wydarzeń bezpośrednio poprzedzających wybuch II wojny światowej, które rozegrały się 28 sierpnia 1939 roku o godzinie 23.18 na dworcu PKP w Tarnowie gdzie doszło do zamachu bombowego. Materiały wybuchowe zostały podłożone w dwóch walizkach w przechowalni bagażu. Zniszczeniu uległy nie tylko pomieszczenia przechowalni, ale także sąsiadujący z nią dworcowy posterunek policji i restauracja, oraz dach nad przechowalnią i peronem.   Według meldunku policyjnego zginęło 14 osób, a 38 zostało rannych, w tym 15 ciężko. Z akt sądowych wynika, że zabite

ale też Po trupie Polski do serca Europy   15 sierpnia to absolutnie wyjątkowa data. Poza Polakami takiej daty w kalendarzu nie ma nikt! To jednocześnie święto kościelne, maryjne, państwowe i wojskowe. W święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, czyli w polskiej tradycji w dzień Matki Bożej Zielnej – Wojsko Polskie ruszyło do kontruderzenia na Armię Czerwoną, już wtedy najliczniejszą, najpotężniejszą i najbardziej nieludzką machinę wojenną w dziejach świata. Jej dywizje pewne były już pokonania Polaków i zdobycia Warszawy. Dalej według planów strategicznych rządu Rosji sowieckiej milionowa nawała Armii Czerwonej miała zdobyć Berlin, Paryż, Rzym, a nawet Londyn! Hasło z przemówienia

czyli 79. rocznica akcji „Burza”…   Jeżeli w Polsce używa się słowa „powstanie” bez przymiotnika, to wiadomo, że chodzi nie o Powstanie Listopadowe, Styczniowe, Wielkopolskie czy Kościuszkowskie, ale o Powstanie Warszawskie. Pierwsza decyzja o jego wybuchu zapadła 21 lipca 1944 r., a ostateczna 31 lipca, kiedy generał Tadeusz Bór-Komorowski wydał rozkaz o godzinie „W”. Dzień później, 1 sierpnia 1944 r. o godz.17, w tzw. godzinie „W”, na mocy rozkazu komendanta głównego Armii Krajowej, gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora” rozpoczęło się powstanie warszawskie. Zryw miał na celu wyzwolenie stolicy spod niemieckiej okupacji przed wkroczeniem do niej Armii Czerwonej. W akcji „Burza” na

W naszej współczesnej historii stawaliśmy przed wieloma ekstremalnymi wyborami politycznymi. Nie trudno się domyślić, że taki wybór generuje w konsekwencji nie tylko sytuację gospodarczą czy egzystencjalną narodu (z zagrożeniem życia włącznie), ale również – o czym się zapomina – pewien profil etyczny, moralny społeczności, która na coś się decyduje lub w podjęte przez rządzących decyzje jest niejako „wmontowana”. Tak było na przykład z decyzją o rozpoczęciu Powstania Warszawskiego; takim był również wybór, czy złożyć broń czy pozostać w lesie po 1945 roku. Myślę, że jednak najtrudniejszym wyzwaniem, przed którym wciąż my Polacy stoimy, jest jednoznaczne zdefiniowanie tego, kto mordował na

ale „Nie o zemstę, lecz o pamięć wołają ofiary”.   Tytuł mówi wszystko. Bo są słowa i tematy, które po prostu maja konkretne znaczenie oraz definiują polską historię i polską tożsamość. Bo tak jak Polakowi nie wolno zapomnieć Katynia, tak samo musimy pamiętać o Wołyniu. Dla Teatru Nie Teraz ten temat znaczy więcej niż dużo i to od ponad 20 lat. To nie tylko ze względu na nasz już dzisiaj legendarny spektakl „Ballada o Wołyniu” grany przez nasz teatr ponad 100 razy w całej Polsce, ale poprzez wiele innych działań, inicjatyw oraz spotkań, które zawsze służyły kreatywnemu rozumieniu słowa „pamięć”.

Ten najdłużej sprawujący swój urząd Burmistrz Tarnowa powinien być wzorem prawdziwego , niepartyjnego samorządowca i działacza społecznego dla każdego z włodarzy naszego miasta. Szkoda, że jego śladami nie podąża obecny Prezydent naszego galicyjskiego miasteczka, który deklarując się jako bezpartyjny ostentacyjnie bierze udział w politycznej hucpie, jaką onegdaj zorganizowała PO w Warszawie.   „… Drewnianą tę budę dawniejszą otoczyło robactwo w postaci rozlicznych, samolubnych i skorumpowanych stronnictw; brud, niechlujstwo i nieład pochłaniał ją i groził jej zatopieniem, a jednak ów cichy i wytrwały pracownik – któremu krótkowidztwo niektórych osób brak energii zarzucało – doprowadził miasto do dzisiejszego stanu. Powstały za jego

i błędny napis na nagrobnej tablicy…   W miniony piątek 26 maja w Krakowie miała miejsce smutna uroczystość, będąca w gruncie rzeczy przyznaniem się do winy i rodzajem zadośćuczynienia ale także aktem dziejowej sprawiedliwości. Otóż, na podstawie art. 138 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustawy o orderach postanowieniem prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski śp. Wacław Mojek, utalentowany plastyk, legenda tarnowskiego podziemia solidarnościowego, który 16 lat temu zmarł zapomniany czy też raczej zdradzony przez Polskę, dla której bohatersko walczył a ostatnie lata życia spędził jako kloszard na kolejowych plantach… I nawet po śmierci jego

  czyli „Miś na skalę naszych możliwości”.   Mniej więcej miesiąc temu na oficjalnym portalu Urzędu Miasta Tarnowa, jak również w serwisach informacyjnych i na listach mailingowych gruchnęła entuzjastyczna wieść, iż dzięki Funduszom Norweskim w naszym nieszczęsnym mieście powstanie czternaście rzeźb nowych „maszkaronów”, podobnych do tych na ratuszu, które utworzą, a może przetrą, nowy „tarnowski szlak”. I szlag mnie rzeczywiście o mało nie trafił, na tak wspaniałą wiadomość, bo przecie naszemu upadającemu miasteczku nic tak do szczęścia nie potrzeba, jak nowych maszkaronów, alem sobie w porę przypomniał kultową scenę z „Misia” Stanisława Barei – i od razu się uspokoiłem… Bo