Pegazem po Tarnowie - 609
Magistrackie dekoracje
czyli choinka na Wielkanoc
Mieszkańcy, którzy przechodzą w okolicach skwerku przy ulicy Mickiewicza zastanawiają się dlaczego dekoracja związana z poprzednimi świętami wciąż jeszcze tam jest. – Mamy Wielki Post, a lada chwila Wielkanoc – mówią. – Ogólnie wygląda ładnie, ale te bombki już powinni ściągnąć. Z drugiej strony, jakby tego nie było, to byłoby trochę pusto. – Jest okres Wielkanocy, to bardziej jajeczka powinny tam być. – Dla mnie to może nawet w lecie być. – Może to przez tę falę mrozu chcą to zostawić, żeby był świąteczny klimat. – Pięknie to wygląda – fakt, trochę nie na czasie, ale robi wrażenie – komentują mieszkańcy. Urzędnicy przekonują, że świecąca ozdoba to nie dekoracja świąteczna, a drzewko tarninowe. Granatowe bombki według Mari Zawady-Bilik z Wydziału Komunikacji Społecznej magistratu mają symbolizować owoce Tarniny, czyli znak rozpoznawczy miasta. – Iluminujące tarninowe drzewko jest już naszą tradycją. To już trzeci sezon, kiedy w fontannie to drzewko stoi – nie jest to absolutnie żadne przeoczenie – drzewko stoi bo ma stać. Jest to takie miejsce, gdzie przejeżdża dużo samochodów, to taka wizytówka. Niech ten szary czas oczekiwania na wiosnę będzie rozświetlony naszym tarninowym drzewkiem – tłumaczy Maria Zawada-Bilik. Ps. Urzędnicy twierdzą, że świecące drzewko zostanie ściągnięte wraz z uruchomieniem fontanny.
Za www.rdn.pl
O tym i owym 229
Dekalog Polaka
"...Jam jest Polska, Ojczyzna twoja, ziemia Ojców, z ktorej wzrosłeś.
Wszystko, czymś jest,
po Bogu mnie zawdzięczasz.
1. Nie będziesz miał ukochania
ziemskiego nade mnie.
2. Nie będziesz wzywał imienia Polski
dla własnej chwały,
kariery albo nagrody.
3. Pamiętaj, abyś Polsce oddał bez wahania
majątek, szczęście osobiste i życie.
4. Czcij Polskę, Ojczyznę twoją,
jak matkę rodzoną.
5. Z wrogami Polski walcz wytrwale
do ostatniego tchu, do ostatniej kropli
krwi w żyłach twoich.
6. Walcz z własnym wygodnictwem i tchórzostwem.
Pamiętaj, że tchórz nie może być Polakiem.
7. Bądź bez litości dla zdrajców
imienia polskiego.
8. Zawsze i wszędzie śmiało stwierdzaj,
że jesteś Polakiem.
9. Nie dopuść, by wątpiono w Polskę.
10. Nie pozwól, by ubliżano Polsce,
poniżając Jej wielkość i Jej zasługi,
Jej dorobek i Majestat.
Będziesz miłował Polskę
pierwszą po Bogu miłością.
Bedziesz Ją miłował więcej
niż siebie samego".
Zofia Kossak-Szczucka
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
„GÓRNOLOTNI”
To druga część oryginalnego projektu podróżniczego realizowanego od dziewięciu lat w Centrum Sztuki Mościce. Pierwsza część to „DALEKOSIĘŻNI” - letnie spotkanie podróżników, zaś druga to właśnie GÓRNOLOTNI” - spotkanie ludzi gór. Te dwa Festiwale to dzieło jednego z najbardziej kreatywnych animatorów tarnowskiej kultury Bogusława Hynka, który w ub. roku samotnie przeszedł Pireneje trasa HPR liczącą ponad 800 km. Trudno o lepsze rekomendacje dla organizatora „górnolotnego” festiwalu, na którym spotykają się pasjonaci gór, miłośnicy wędrówek i wspinaczek, koneserzy pięknych widoków i Ci, którzy nieustannie spragnieni są przygody. Tegoroczny Festiwal,trwający od 2 do 4 lutego, zakończyło wyjątkowe spotkanie z… Wandą Rutkiewicz, co w związku z Tomkiem Mackiewiczem i tragicznym finałem styczniowego zdobycia przez niego Nanga Parbat oraz trwającą polską wyprawą na K2, nabiera dodatkowych metafizycznych znaczeń...
„WidzeNie” Marzeny Pięty
Ze względu na olbrzymie zainteresowanie, miło nam poinformować, że ekspozycja została przedłużona do 18.02. Kto nie widział niech przybywa! - informuje w sieci Piotr Kukla z BWA. Mowa o interesującej wystawie In Memoriam prac tarnowianki od lat mieszkającej w Szkocji, Marzeny Pięty zatytułowanej „WidzeNie”, jaką aktualnie oglądać można w Pałacyku BWA w Parku Strzeleckim. Otwarta 18 stycznia wystawa już w dniu wernisażu recenzowana była jako wydarzenie. Potwierdziła to frekwencja na jej czwartkowym (1 lutego) finisażu, gromadząc m.in. liczne grono znajomych i przyjaciół artystki. I to ich prace stanowiły swoisty suplement - artystyczne refleksje do wystawy Marzeny Pięty. Nierzadko inspirowane Jej twórczością lub dedykowane Artystce. Swoje prace pokazali m.in.: B. Bałut, C. Malik, D. Jackowska, G. Smalej, J. Martynów, J. Ruszel, J. Karpowicz, J. Niedbałowska, J. Krzyśków, K. Nowak, M. Cywicka, M. Góra-Dereszowska, M. Miernik, M. Miłoś, M. Poprawa, M. Głuszak, P. Martynów, P. Kukla, S. Kumorek, W. Pazera. In Memoriam – wyjaśnia Stanisława Kumorek, to pewnego rodzaju próba retrospekcji, to wgląd nie tylko w artefakty, ale też podróż w głąb wspomnień, próba refleksji nad kondycją naszej pamięci. Projekt rodził się przez wiele miesięcy, myśleliśmy nad formułą zdarzenia i miejscem, aż w końcu pojawiły się konkrety.
Barbara Wałkówna-Zbiróg (05.01.1933-29.01.2018)
Jeszcze nie tak dawno, bo 5 stycznia, obchodziła swoje 85 urodziny. A dziś nie ma jej już wśród nas. Aktorka zmarła 28 stycznia, jednak informacja o jej śmierci pojawiła się dopiero 3 dni później. Barbara Wałkówna-Zbiróg była wybitną aktorką, cenionym pedagogiem (PWSFTviT w Łodzi oraz PWST w Krakowie) i uznanym reżyserem. Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, aktorstwo w krakowskiej PWST (1950-1954) oraz doktoryzowała się w katedrze Teorii Teatru Filmu i Literatury Uniwersytetu Łódzkiego. Choć aktorka związana była głównie z łódzkimi scenami, grała także w Teatrze im. Wyspiańskiego w Katowicach - w latach od 1.09.1988 do 30. 09.1990 r. pełniła funkcję dyrektora artystycznego Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Była żoną Józefa Zbiróga (ich córka Justyna także jest aktorką), zasłużonego aktora, reżysera i profesora łódzkiej szkoły teatralnej, filmowej i telewizyjnej, który wraz nią przyjechał do Tarnowa i występy na scenie łączył z byciem dyrektorem naczelnym tarnowskiego teatru. Na teatralnej scenie Barbara Wałkówna zagrała około 250 ról, występowała także w filmach i telewizji. W Tarnowie, o czym mało kto wie, uczyła kleryków Wyższego Seminarium Duchownego emisji głosu, dykcji i publicznych wystąpień. Jej pobyt w Tarnowie przypadł na trudny czas, była następczynią wyrzuconego kilka miesięcy wcześniej dyrektora Ryszarda Smożewskiego, z którego legendą musiała się zmierzyć…
Ps. Byłem wtedy szefem technicznym teatru i dobrze pamiętam, jak wielu pracowników z trudem akceptowało dyrektoriat państwa Zbirogów. Ale cóż, czas jak rzeka…
Recepty dr Ciesielczyka
Na więdnącym rynku mediów w Tarnowie pojawia się kolejna kroplówka. Tym razem będzie to miesięcznik, na razie tylko w wersji internetowej, zatytułowany „Zjednoczeni dla Tarnowa”, z wymownym podtytułem – pismo dla myślących o przyszłości. Wydawcą nowego periodyku jest głośne tarnowskie stowarzyszenie Oburzeni, którego twarzą jest znany lokalny samorządowiec dr Marek Ciesielczyk. Barwny człowiek o niewątpliwie politycznej charyzmie, wieczny kandydat na wszelkie publiczne urzędy, m.in. prezydenta miasta, posła, a nawet prezydenta RP („Samoobrona”), i równie zdeterminowany tropiciel wszelkich ubeckich śladów, szczególnie wśród amerykańskiej Polonii, dla której regularnie wygłasza różnego rodzaju pogadanki. Aliści to także utalentowany dziennikarz i publicysta, m.in. red. naczelny wydawanego kiedyś w Tarnowie „Nowego tygodnika”. Ambicją najnowszej inicjatywy wydawniczej dr Ciesielczyka jest przedstawienie diagnozy samorządowej choroby tarnowskiej oraz recepty na wyjście z kryzysu, a głównym celem zjednoczenie wszystkich środowisk zainteresowanych stworzeniem strategii rozwoju miasta oraz wspólnej listy wyborczej w najbliższych wyborach samorządowych, a także wystawienie jednego, wspólnego kandydata na Prezydenta Tarnowa.
Polskie pejzaże
Tradycyjnie w poniedziałek, tym razem był to 29 stycznia, w Galerii „Piwnica pod Trójką” Muzeum Okręgowego w Tarnowie otwarto kolejną wystawę. Tym razem - malarstwa bocheńskiego twórcy Józefa Mularczyka pt. „Polskie pejzaże”. Józef Mularczyk ur. się 14 lipca 1916 roku w Witkowicach na Morawach, zm. 29 maja 2009 roku w Bochni. Po przenosinach rodziny do Tarnowa, uczęszczał do Gimnazjum im. Kazimierza Brodzińskiego, gdzie wspólnie z kolegą szkolnym Tadeuszem Kantorem wykonywał dekoracje teatralne. W latach 1934-1939 studiował na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Władysława Jarockiego i Fryderyka Pautscha. W czasie studiów związał się z grupą twórczą – „Bractwem Zielonej Szpilki”, którego współorganizatorem był znany tarnowski malarz, pedagog i animator kltury Alojzy Majcher, biorąc udział w jej licznych wystawach zbiorowych, m.in. w Kaliszu, Częstochowie, Krakowie. W swoim pracowitym życiu namalował tysiące obrazów, głównie pejzaży, budował także instrumenty muzyczne, był muzealnikiem i nauczycielem. To pierwsza w Tarnowie taka retrospektywna prezentacja jego malarstwa.
#NangaParbat
Czyli od heroinisty do himalaisty
Pokonał uzależnienie od heroiny i ukończył terapię w Monarze. Wyruszył autostopem z Polski do Indii, by pomagać trędowatym. Nawrócił się wśród hinduskich dzieci w czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Módlmy się za Niego i Jego Bliskich. Niestety, to już pewne: Tomasz Mackiewicz pozostanie pod NANGA PARBAT (8126 m p.p.m) na zawsze... Po zejściu ze szczytu na poziom 7200 był w stanie agonalnym (obrzęk mózgu?), miał poważne odmrożenia i ślepotę śnieżną. W tej sytuacji, towarzysząca mu francuska himalaistka Elizabeth Revol zabezpieczyła go w namiocie i ruszyła w dół po pomoc. Dotarli do niej Adam Bielecki i Denis Urubko nocą, z soboty na niedzielę (26/27.01.18) i rano zostali wraz z pozostałą dwójką: Piotrem Tomalą i Jarosławem Botorem zabrani śmigłowcem z wysokości 5850. Elizabeth trafiła do szpitala w Islamabadzie, a potem bohaterska czwórka wróciła pod K2. Dalsze działania ratunkowe wobec załamania pogody (śnieżyce, - 60 C oraz wiatr około 100 km/godz) mogłyby zagrażać także ich życiu i wobec tego okazały się niemożliwe do wykonania. Dziękujemy naszym herosom za walkę, dzięki której udało się uratować Elizabeth, jednocześnie łączymy się w bólu z rodziną Tomka. Miejmy nadzieję, że smutek i wściekłość doprowadzą Adama i spółkę na szczyt K2. Zróbcie to dla Tomka! Poniżej poruszający tekst dziennikarza Gazety.pl Michała Gostkiewicza, jaki ukazał się na FB.
"Ewangelia gruzu"
Taki, nieco szokujący tytuł nosi skromny tomik wierszy oryginalnego poety w habicie, krakowskiego augustianina O. Piotra Lamprechta OSA, którego promocja odbyła się w Galerii Niebieskiej MBP przy ul. Krakowskiej w Tarnowie, w piątek 26 stycznia. „Spotkanie w tajemnicy przed Północnym wiatrem” z udziałem autora i reprezentacji tarnowsko-krakowskich poetów szybko przemieniło się w interesujący dyskurs o poezji i religii, ich wzajemnym przenikaniu się, obecności sztuki i powinności artysty w świecie współczesnym. Nie mała w tym zasługa prowadzącego to spotkanie cenionego tarnowskiego poety Maksymiliana Tchonia. „Ewangelia gruzu” - pisze we wstępie tomiku Ewa Sonnenberg, jest książeczką wieloznaczną. Tytułowe „gruzy” nie są miejscem czy sytuacją ale ciemnością, w której wiersze są jak światło. W swej, moim zdaniem nazbyt wyrafinowanej intelektualnie prostocie, niektóre utwory Lamprechta przypominają nieco haiku. Nie ma w nich też poetyckiego malowania. Autor nie zdobi, nie deformuje, nie stosuje emocjonalnych chwytów. Wydaje się, że przede wszystkim chce być uczciwy wobec słowa do granic samowyniszczenia. «Ewangelia gruzu» – drugi tomik poety – to przede wszystkim praca w słowie, ze słowem, z zestawieniami słów i z przestrzenią między nimi”. A tę przestrzeń znakomicie wypełniają ascetyczne prace warszawskiego awangardowego twórcy Bartosza Kokosińskiego – pożerające rzeczywistość… No cóż, artyści, wbrew pozorom, bywają niekiedy jak mnisi. Nie trzeba wstępować do klasztoru by żyć jak w klasztorze. Tworzenie jest takim klasztorem, wymagającym dyscypliny, systematyczności i posłuszeństwa temu w co się wierzy i do czego się zmierza. Warto pamiętać, że Piotr Lamprecht, podobnie jak Luter jest augustianinem.… czyżby „groziła” nam kolejna, tym razem poetycka rewolucja? Poniżej prezentujemy dwa ciekawe spojrzenia na twórczość tego mnicha-poety: wywiad S. Srokowskiego i esej M. Tchona.
"Gombrowicz. Ja, geniusz"
To tytuł monumentalnego, dwutomowego dzieła napisanego przez Klementynę Suchanow, bardziej znaną z aktywności w warszawskim Komitecie Obrońców Demokracji, niż z osiągnięć pisarskich. Ostatnio, 8 grudnia 2017 r., cała Polska mogła zobaczyć panią Klementynę, jak wraz z innymi „obrońcami demokracji” obrzucała jajkami prezydencką limuzynę, a następnie skutą kajdankami prowadzoną do policyjnego radiowozu. Klementyna Suchanow - od lat zajmuje się badaniem życia i twórczości Witolda Gombrowicza oraz historii i literatury Ameryki Łacińskiej. Jest m.in. autorką Argentyńskich przygód Gombrowicza (2005) i Królowej Karaibów (2013). Ceniona redaktorka i tłumaczka, udanie łączy pracę akademicką z dziennikarstwem. Szkoda, że jej przyjazd do Tarnowa przeszedł prawie niezauważony. Na spotkanie poprowadzone przez świetnie przygotowanego Kamila Morydza, zorganizowane w nietypowym miejscu, bo w siedzibie lokalnego biznesu w DESK przy ul. Wałowej 16, we czwartek 25 stycznia 2018 roku, przyszło ledwie kilkanaście osób. Szkoda, bo przecież Gombrowicz, to nie jakiś literacki chłystek tylko jeden z gigantów polskiej literatury. Otwartym pozostaje pytanie: gdzie byli tarnowscy poloniści, licealiści, studenci i seminarzyści? Może zadecydował błąd w promowaniu spotkania. A może organizatorzy obawiali się politycznej burdy...
„Darz Bór" według Sypka
Zawsze, kiedy w tzw. przestrzeni publicznej pojawia się Antoni Sypek – jeden z najznamienitszych współcześnie żyjących obywateli Tarnowa, staje się to wydarzeniem. Ten wybitny historyk i pedagog, ceniony pisarz i filantrop, wielki strażnik Starego Cmentarza i niestrudzony kwestarz na rzecz tej zabytkowej nekropoli - onegdaj, we środę 17 stycznia w Galerii Niebieskiej MBP przy ul. Krakowskiej spotkał się ze swoimi czytelnikami, prezentując swoją najnowszą książkę pt. „Dzieje Koła Łowieckiego Darz Bór w Tarnowie 1937-2017”. Mistrz Antoni z właściwą mu gawędziarska swadą opowiedział o pracy nad tą wyjątkową monografią przedstawiającą historię tarnowskiego myślistwa i Koła założonego przez Bractwo Kurkowe w Tarnowie. Rzecz jest bardzo starannie edytorsko wydana, „oprawiona” dowcipnymi rysunkami o tematyce myśliwskiej, autorstwa nieżyjących już Kazimierza (ojciec) i Stanisława (syn) Tarnowskich, niegdyś znanych hodowców i treserów psów myśliwskich oraz zapalonych myśliwych z Mościc, i co nie mniej ważne, zilustrowana wieloma unikalnymi fotografiami z dziejów tarnowskiego Koła. Całość jest, jak zwykle u tego autora, smakowita i już na starcie zapowiada się na wydawniczy hit roku w dziale tarnovianów. I uwaga – książkę można kupić tylko w księgarni „Pan Tadeusz” przy ul. Krakowskiej 48 (w pobliżu dworców PKS i PKS). To bibliofilski, także z racji niskiego nakładu, rarytas - więc nie zwlekajcie!
Archiwum
| |||||
| |||||
|
Malowanie słowem
Tryptyk Katyński część I
1940 – 2010 Katyń
to
dla Polaków
ziemia
święta i przeklęta
wojenna
dwie daty
dwie listy
ale
od
teraz
pamięć jedna
wtedy
bezimienny guzik
z orzełkiem
teraz
obrączka
z imieniem
prezydenta
wtedy
strzały w tył głowy
i milczący las
wokół
teraz
salwy honorowe
Zygmunt i Wawel
i pokój
także my
jakby
nie ci
sami
oby
Zapowiedzi
Nie umiem być srebrnym aniołem ni gorejącym krzakiem.
Tyle Zmartwychwstań już przeszło, a serce mam byle jakie.
Tyle procesji z dzwonami, tyle już Alleluja,
A moja świętość dziurawa na ćwiartce włoska się buja....
/ks. Jan Twardowski/
Kampania społeczna 2017/2018
Koniec świata - 2017
Powrót Norwida - 2016
Uteatralizowana Medytacja o Pasji - Niedziela Palmowa - 20.03.2016.
Klasztor O.Redemptorystów w Tuchowie
Lekcja - 2016
Kreon - 2014
Dzięń Gniewu - 2013
Wyklęci - 2012
Ballada o Wołyniu - 2011
Inensywność szkła poza percepcją - 2010
Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
"Sprawa Chrystusa"
